Gevallen vrouw

Was ik gisteren even rond een uur of vijf in de middag.
Een grote loslopende hond van het kaliber ‘klein paard’ wilde mijn hondje begroeten. Gleed uit bij zijn enthousiaste rempoging en sleurde mij mee naar de besneeuwde grond.
Pats, languit achterover met mijn hoofd op de grond. Ik bleef even liggen, lag eigenlijk wel lekker. Vier of vijf jaar geleden maakte ik een smak op de ijsbaan in Herenveen en direct bij het neerkomen wist ik: dit is helemaal fout. Dat was het ook. Drie operaties aan mijn pols en maanden verder voordat ik mijn hand weer kon gebruiken. Dat flitst dan allemaal even door je heen. Maar alles werkte nog.

Dat ik bleef liggen had ook te maken met die grote hond waar ik toch niet gek op ben. Ogen dicht en net doen alsof alles normaal is.
Het baasje van het kleine paard boog ongerust over me heen en hielp me overeind. Of hij met me mee moest lopen? Hij had het gezien en de klap gehoord.
Vanmorgen kom ik met moeite het bed uit. Mijn lijf doet overal pijn. Mijn benen optillen om ze in een broekspijp te laten glijden verloopt niet soepel. Dat wordt zitten.

Ik loop vanuit de tram naar mijn werk en hoor overal sirenes om me heen. Veel ambulances, politie. Het blauwe licht op de witte sneeuw geeft alles een onheilspellend karakter.
En ik hoop dat het meevalt bij wie er gevallen is, uitgegleden onderweg naar het werk, die daar nu ergens ligt op deze koude ochtend.

Het is zo gebeurd. Soms kan je er om lachen achteraf. Ik hoop zo dat er veel gelachen wordt vandaag.