Na de aanslagen van 9/11 was heel Nederland in shock. Ik voelde me dagen verdoofd, verstild, verlamd. Dat zelfde gevoel heb ik nu weer na alle berichten over de piloot die moedwillig zijn vliegtuig de bergen in vliegt. Als het allemaal waar zou zijn, hoe kan zoiets gebeuren, hoe is het mogelijk dat je iets doet wat zoveel mensen meesleurt in verdriet, wanhoop, in de dood. De aanslagen van 9/11 waren nog bedoeld om anderen te doden. Maar deze aanslag? Als hij al op een meeslepende wijze uit het leven wilde stappen waarom nog 150 anderen meenemen? Of is je wereld zo klein geworden dat je niet eens weet van anderen, niet weet over verbondenheid, liefde, toekomst?
Was het altijd al jij en een vliegtuig en de macht die je voelt als jij de boel kan bedienen?
Nog steeds hoop ik dat het allemaal niet waar is. Dat de co-piloot onwel is geworden. Op de recorder horen ze hem ademen. Een onwel geworden piloot ademt toch ook nog? Misschien was hij niet meer in staat om iets te zeggen of te doen. Misschien deed hij iets ondanks zichzelf. Acht minuten duurde het. Was elke seconde een keuze of waren die acht minuten een slotakkoord van een geslaagde vluchtpoging?