Vorige week tijdens een leuke avond ergens in Den Haag, ergens in een café.
Een intens gesprek over leven, dood, liefde. Gewone dingen dus -:)
Hij zegt: “we gaan allemaal dood, daar heb ik geen angst voor. Geniet van elk moment dat je er wel bent”.
Mooi, denk ik, als je dat kan.
Hij: “In plaats van angst om mensen te verliezen kan je ook blij zijn met elk moment dat je er met ze bent, blij bent dat je zoveel hebt mogen houden van mensen”.
Mooi, denk ik, als je dat kan.
Hij: “Ik ben niet bang om dood te gaan. Als ik in de auto rijd, de zon schijnt, er staat een heerlijk muziekje op, dan denk is: wat fantastisch om hier te zijn. Dat wil ik nog heel lang.”
Mooi, denk ik, als je dat kan.
Ik kan het ook. Ik betrap me de laatste dagen inderdaad op de gedachte: wat fantastisch om hier te zijn. Met jou, met haar, met hem. Hier in dit land. Met elkaar.
Verliefd op het leven.
Ik weet niet hoe lang het duurt
maar al is het maar even…