Ik klap in mijn handen
van plezier en voor het eerst in mijn leven
durf ik te zeggen dat ik klap in mijn handen van plezier.
Voor iedereen die mij kent: val niet van je stoel. Ik bedoel dit figuurlijk. Net zo min mijn broer nooit van zijn leven zal dansen, zal ik nooit van mijn leven in mijn handen klappen van plezier. Die motoriek is mij vreemd.
Te hard klappen geeft onweer. Of zoals een vriendin vroeger vaak zei: ‘oh, oh, dat wordt huilen’. Alsof op een gevoel van geluk of van blijheid, altijd STRAF volgt. Ik hoop voor deze vriendin dat ze deze zin minder zegt. Maar ik vind het niet gek. Voor mij was een goed gevoel eigenlijk altijd onmogelijk. Liever geen goed gevoel en gewoon leven, dan een gelukzalig gevoel en dat betalen met een onheilspellend gevoel dat van alles kon betekenen. Dood. Ziek. Oorlog.
Dus voor mij is dit nogal een bekentenis. Om me zoiets voor te stellen.
2 reacties
🙂 xx
Bij het lezen van dit stukje begon ik spontaan in mijn handen te klappen. In gedachte. Liefs, Irene