Het was groot in het nieuws deze week. Britse wetenschappers hebben toestemming gekregen om van menselijke embryo’s de genen te veranderen. Vooralsnog is het doel vooral meer begrip te verkrijgen over het ontstaan van miskramen en onvruchtbaarheid.
Is dit nu goed of slecht nieuws? Techniek is techniek. Wat er goed of slecht aan is, is wat wij, de mensheid, er mee doen. Als ik denk aan al die vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen, dan juich ik dit toe. Hoe fantastisch zou het zijn om dat leed te kunnen verzachten?
Het is nu nog in het beginstadium. Embryo’s worden (nog) niet teruggeplaatst en de embryo’s mogen niet langer dan zes dagen in leven worden gehouden. De embryo’s zijn door ouders ter beschikking aan de wetenschap afgestaan.
Maar we weten dat dit inderdaad nog maar het begin is. Zijn we straks in staat om, zoals het zo mooi wordt genoemd, designersbaby’s te creëren? Kunnen we straks ons wensenlijstje inleveren? Krijgen we straks de perfecte babymens op bestelling? En wat is perfect? Ik houd van mensen die imperfect zijn. Mensen die in staat zijn zichzelf in de spiegel te aanschouwen. Die fouten durven maken. Of krijgen we mooie mensen? Aan de buitenkant? Of creëren we mensen voor specifieke doeleinden: politici, verzorgers, kunstenaars, soldaten?
In houd mijn imperfecte hart vast. Of wordt het straks mogelijk om ook sociale genen te manipuleren? Is er zoiets als het liefdesgen? Kunnen we daarmee dan niet beginnen? En dat die mensen met dat gen, de wetenschap weer verder op weg helpen. Dat duurt nog wel even maar ik vrees dat we zomaar alle tijd hebben, hiervoor.