We hebben een airfryer gekocht. Ik val meteen maar met de deur in huis want wat een onnoemelijk geluk is ons overvallen.
Als je zoals wij, al een maand of twee geen patateke hebt aangekeken dan is zelfs de belofte van alles wat het allemaal wel niet mee kan, al genoeg voor een twinkeling in onze ogen.
Toch ga ik er van uit dat het ding niet doet wat het belooft. Hoe vaak hebben we ons niet laten verleiden tot de aankoop van ’t een of ander en we dan toch al snel teleurgesteld worden?
Een wonder
Maar nog niet. Tot nu toe. En we hebben er al wat in gesodemieterd. Eerlijk is eerlijk, alleen ongezonde dingen. Gezonde dingen ken ik nu wel. Dus ‘oma’s frites’, bittergarnituren, kroketten, gehaktballetjes. De patat was het eerste dat de droger in ging. Op het bord zag het al veelbelovend uit. Vriendin en ik slaken na het eerste frietje dat we proeven een diepe zucht en kijken elkaar vol liefde aan. ‘Dit is niet normaal’.
We komen superlatieven te kort om onze voldoening en tevredenheid onder woorden te brengen. Dus we laten het bij zachte kreuntjes van genot.
En een kind kan de was doen (maar dat heb ik er nog in uitgeprobeerd). En er komt geen eind aan de beloftes die we overal lezen. En iedereen is er blij mee. Dus we gaan ons nog even te buiten aan al het goeds dat uit het slechte eten kan komen. De weegschaal vanmorgen stelde niet teleur. In tegendeel. Is het gewoon gebakken lucht dat we eten?
Virtuele frites
Zou dat niet de volgende stap zijn? Dat we te samen virtuele frietjes eten. Dat we ruiken, proeven, hoe een goudgeel, knapperige aardappelstengel onze mond inglijdt, dat we het zout op onze lippen proeven en we voldaan zijn na een hap of wat? Dat de klodder romige mayonaise vol en zoetzuur smaakt en we nergens vlekken krijgen van gemorst genot?
Het zou me niet uitmaken. Ik laat me graag in de maling nemen. Genot is genot.