Had God of Allah niet beter moeten nadenken toen hij of zij de mensen hun geloof gaven? Vaak, bij extreme geloven, lijkt het een keuze geweest te zijn. Wat wil je? Humor of geloof? Het gebrek aan humor bij belangrijke en gewichtige zaken, zoals geloof er blijkbaar één is, zorgt voor het tekort aan lichtvoetigheid waarmee afstand genomen kan worden van irrationele standpunten.
Gisteren stond mijn wereld even stil bij het zien van de gruwelijke, meedogenloze wijze van de moord op de Franse politieagent. Waar hij nog smekend zijn handen heft, in de ogen kijkt van iemand die geen ogen meer heeft, en waar zijn smeekbede beantwoord wordt met twee kogels door zijn kop.
Gelukkig nieuwjaar.
Ik heb bewondering voor de burgemeester van Rotterdam, Aboutaleb: “In hemelsnaam, pak je koffer en vertrek. Er is misschien een plek in de wereld waar je tot je recht kunt komen. Ga niet onschuldige journalisten ombrengen, dat is zo verachtelijk. Verdwijn als je in Nederland je plek niet kunt vinden.”
Ik heb bewondering voor Imam Yassin Eiforkani die duidelijk stelling neemt en nu van twee kanten bedreigd wordt. Een tijd geleden werd er een oproep gedaan aan moslims om afstand te nemen van de vreselijke terreurdaden van IS. ‘Belachelijke vraag’, was het antwoord. ‘Hoezo afstand nemen, ik ben er niet verantwoordelijk voor, nemen jullie ook afstand dan’.
Ik begreep dit wel maar nu vraag ik me af of het inderdaad geen tijd wordt voor moslims om stelling te nemen en die kenbaar te maken. Wij, ongelovigen, maken totaal geen indruk meer, maar gelovigen in eenzelfde God misschien nog wel.
Ik ben katholiek opgevoed dus ook in mij sluimeren de geboden en verboden. Ik ‘doe’ niets meer aan het geloof maar als iemand uit naam van de katholieke kerk, besluit om mensen te vernederen, vermoorden en een wereld te vernietigen… Dan hoop ik dat ik de moed heb om me daartegen te verzetten.
Eerbied voor hen die dit al zo lang doen.