Natuurlijk is er nieuws ook als ik vakantie vier. Slecht nieuws: branden, terroristen, vermissingen. Maar ‘ik vind ergens iets van’ is blijkbaar ook even niet aanwezig. Vreemd gevoel.
De wereld is klein hier. Het is de wereld van samen zijn en je onderdompelen in alle vormen van warmte.
Zo blijft mijn blik hangen bij een moeder die haar kindje wiegt. Een vader die zijn dochtertje laat schateren van het lachen. Zie ik de levensvreugde van kinderen tot leven komen, laat in de avond. Rennen, springen, schreeuwen.
Zorgen
Baart een loslopende roedel honden mij zorgen. Maar ze steken de drukke weg over en er wordt op tijd geremd.
Een tandenloze Griek lacht zijn kaken bloot, families zitten op piepkleine balkons en genieten van elkaar. Lounchen? Welnee, samenzijn.
We kijken naar mensen die over de drukke boulevard slenteren.
Als we gisternacht terugwandelen naar het hotel zie ik een stel zoenen. Ze staan stil. Hij wil weg, zij wil blijven. Zij draait zich om en loopt naar haar auto. Hij loopt door, kijkt niet één keer achterom en stapt ook in een auto.
Daar maak ik me deze dagen druk om. Hoe moet het verder met haar?