Gaat het ooit over? Dat onaangename gevoel van spanning in je lijf, nervositeit, trillingen? Als je het gevoel hebt te moeten presteren?
Vorige week gaf ik samen met I. een proefles op de docentenopleiding creatief schrijven. We hebben het goed voorbereid, we vinden het zelf een hele leuke les en eigenlijk is er niets om ons zorgen over te maken.
Ik begin mijn praatje, heb een papiertje in mijn hand en op het eind van mijn praatje voel ik dat mijn hand gaan trillen. Wie op dat moment niet naar mij maar naar mijn papiertje kijkt, ziet het.
Rustig
Ik ken deze gevoelens heel goed, het is nog veel erger geweest. Ik heb er ook vrede mee maar begrijp het niet. Waarom, als ik bijna klaar ben, mijn lijf het toch van mij over neemt. De reacties van de groep zijn ook herkenbaar. Het overgrote deel van de groep vindt mij rustig en volkomen ‘in control’. Een enkeling zegt mijn nervositeit gezien te hebben.
Je zou toch denken dat hoe ouder je wordt, je meer en meer op jezelf mag vertrouwen. Maar blijkbaar gaat dat niet op. Wil je nog steeds ‘goed’ overkomen, je best doen om niets te laten merken van je twijfel en onzekerheid. Terwijl je inmiddels zoveel weet. Over jezelf, de ander en de wereld in het algemeen.
Podium
Ik ken de angst en het verlangen om op het podium te staan. Of dat nu letterlijk of figuurlijk is. Je kan het podium vermijden maar dat is niet echt wat je wilt. Wat ik wil vermijden is dat anderen zien hoe kwetsbaar ik ben. Hoe makkelijk te breken. Maar waarom is het zo belangrijk om dat verborgen te houden?
Ergens in mij roept er nog steeds dat kleine stemmetje: ‘doe me geen pijn’ en/maar als je het wel doet, laat ik het lekker niet zien.
Mijn lijf is het er niet mee eens. Ze toont op eigen houtje hoe het werkelijk is.
Ik ga er maar vrede mee sluiten.
Vooral omdat ik merkte hoe leuk het is om voor de groep te staan en mijn passie te delen.