Een foto uit het archief anno lang geleden. Mijn moeder en de tweeling. Ze verwachtte er geen twee. Dus dat was even schrikken. Maar net zoals haar oudere zus en later haar jongere zus, kreeg zij er twee voor de prijs van één.
Een van die meisjes ben ik, die ander is Zus. Omdat er maar op één kind gerekend was, was er ook maar één naam bedacht van te voren. Daar moest nog snel een andere naam bij. Hoe leuk en begrijpelijk is het als je dan kiest voor twee namen die samen lekker bekken. Het werd dus Anna Maria en Astrid Maria.
Paardenstaarten
Heel vroeger waren onze namen geen probleem. Mensen wisten alleen nooit goed welke naam bij wie hoorde. Mijn moeder verzon daarom andere kleuren strikken in de haren. Vaak werden we in één naam genoemd: de tweeling.
De problemen kwamen pas bij officiële stukken. Paspoorten, identiteitsbewijzen, ziekenhuisopnames. A.M. Verhaar, daar waren er dus twee van. Ook nog eens op dezelfde dag en in hetzelfde jaar geboren. Zo kwam het voor dat ik in het ziekenhuis op de operatietafel lag en de chirurg zei: ‘Maar u bent al een keer geopereerd aan de linkerknie’. Of geen identiteitsbewijs kon krijgen want die had ik al.
Huis kopen
Maar nu is het al een tijdje rustig op namengebied. Tot deze weken, en wij bezig zijn met het kopen van een huis. Ik overdrijf niet als ik zeg dat we bijna onze hele hebben en houwen op tafel moeten krijgen en moeten toveren want waar is alles gebleven? Blijken er stukken van mij niet te kloppen omdat ik ook op andere adressen gewoond heb en die nergens vermeld staan… en ik dan heel lullig stamel maar dat is mijn tweelingzus. We hebben eerder huizen gekocht maar dit is nieuw voor ons. Het komt allemaal goed met uittreksels uit de basisregistratie maar wat een gedoe!
Tweeling-zijn is leuk. Om je, zo dicht bij elkaar, samen één te voelen, is een groot cadeau. Maar bij ons is het wel heel erg ’twee-tesamen-één’ geworden.
1 reactie
Dit is bijna griezelige bureaucratie. Je zou bijna overal een geboortebewijs van je zus meenemen.