Gedrag en gedragen

Gisteren liep ik met een grote rol papier van tram naar huis. Ik ben een trommelaar. Als het maar even kan drummen mijn vingers een ritme. Die rol papier maakte een geweldig geluid toen ik er op tikte. Een echte trommel bijna. Samen met het loopgeluid van mijn hakken werd het een heel aardig nummer. En in het grootste geheim ging ik los. Los met trommelen, versnellen van mijn pas, het harder neerzetten van mijn hak. Dat was geweldig. Er was niemand op straat. Dat was ook geweldig. Want ik besef heel goed hoe gek dat is. Een oudere vrouw die trommelend over straat gaat, gewoon omdat ze dat leuk vindt. Ik hoop, ik bid echt dat er niemand achter me heeft gelopen. En het had echt niets gescheeld of ik was er bij gaan zingen, tapdansen, wat ik niet kan, maar gisteren kon ik alles. Misschien was het in mijn hoofd allemaal veel groter dan hoe het  werkelijk was. Liep daar voor de buitenwereld gewoon een vrouw op hard klinkende hakken met een enorme rol papier onder haar arm.

Soms heb je maar heel weinig nodig om gelukkig te zijn. In mijn fantasie sloten mensen zich aan bij mij en liepen we swingend door Den Haag Zuid, hoe gek wil je het hebben? Hoe gek is gek?

Herkent iemand die ‘gekte’? Het los willen zijn? Niet door anderen daar de prijs voor te laten betalen.
Maar los willen zijn, van jezelf vooral.