Gisteren was de uitreiking van de Maerlantpoëzieprijs in Kats in Zeeland. Een schattig, stil dorp. Het was zaterdagmiddag en het leek op de zondag in Loosduinen. Stil. Doet niemand boodschappen in Kats?
Het kerkje van Kats
Ik mocht mijn gedicht voordragen in de kapel, samen met 24 collega-dichters die geselecteerd waren voor de bundel. Daaronder ook de vijf genomineerden.
Gedichten zijn gedoe. Sowieso al. Wie snapt gedichten? Wie durft te zeggen dat je ze niet snapt? Ik heb vaker een voordraagmiddag meegemaakt en het publiek is toch anders dan wat je bijvoorbeeld op een gemiddeld verjaardagsfeestje tegenkomt. Men is deftig. Deftig of apart. En ik vind het leuk. De mannen lopen met vlinderdasjes of lopen er bij alsof ze geen hele pantalon meer in de kast hebben hangen. De vrouwen komen of ongeschoren of behangen met juwelen en diverse kleuren haarverf, passend bij de lingerie die we nog net niet te zien krijgen. En ik vind het leuk.
De gedichten waren over het algemeen mooi of leuk en van een goed niveau. Waar ik echter niet tegen kan is de wijze waarop mensen menen een gedicht te moeten voordragen. Eén vrouw was zo overdreven in haar klank en timbre, in de hoogteverschillen in de stem, in de nadruk die ze legde op verzonnen taalkundige hoogstandjes dat ik er zelf een kleur van kreeg. Misschien hoort het zo, ik heb het vaker gezien en gehoord maar ik kan dat nooit op die manier. Ik lees sec wat er staat. En als dat niet genoeg is had het gedicht maar geen gedicht moeten worden.
Ik was zeer gespannen tijdens de voordracht. Ik was nog nooit zo niet aanwezig bij mijn eigen gedicht. Ik voelde alles in mijn lichaam spannen, voelde stuiptrekkingen waarvan ik vermoedde dat iedereen dat zag. Was al bezig met de volgende regels terwijl ik andere nog moest uitspreken. Kortom, ik heb nog wat te leren. Vriendin vond echter dat ik het prachtig had gedaan, dat niemand mijn armen de lucht in zag gaan, dat mijn stem kalm was, mijn uitstraling zelfverzekerd. Maar zij houdt van mij.
Vannacht wist ik ineens zeker dat ik 1 regel niet uitgesproken had. Vanmorgen het gedicht nog eens nagelezen. Het stond er wel. Dus ik neem aan dat ik het wel gezegd heb. Dat van ‘die leugens om best wil’.
7 reacties
Heel goed gedaan! Optreden met je gedichten en teksten. Nu nog een roman…
hee, herkenbaar
Ik dacht dat het voordragen in Katz was ter ere van Vader Cats.
En de manier van voordragen?
Dikwijls ziet men dat de zotten,
Met de wijze lieden spotten,
Maar wie zich naar wijsheid stelt,
Laat de gekken ongekweld. (van Vader Cats)
Jij hebt je mooie ‘Spoorloos’ vast heel ‘wijs’ voorgedragen.
mooi in alle opzichten!
Noord-Beveland is de dunstbevolkte streek van Nederland. Kats is daar een van de kleinste plaatsjes. Ik vraag me af of er wel een winkel is, het zal in ieder geval geen supermarkt zijn. Vandaar misschien, dat het zo stil was. De bevolving van Kats bestaat voornamelijk uit kunstenaars, dus waarschijnlijk heb je de meeste gezien.
Ken je niet de dagelijkse uitzendingen van de VPRO in de serie Dode Dichters Almanak. Vooral ook in het opzicht van voordracht altijd boeiend.
Grappig, ik zie ze staan. Vond het de eerste keer zo moeilijk om iets voor te dragen van mezelf, maar de mensen begonnen al heel snel te lachen, daar waar ik het ook bedoeld had en stil te zijn waar het tot diep nadenken stemde en toen ik klaar was, was men oorverdovend aan het klappen, maar ik won niet, mijn recensie was matig en juist de zichzelf overschreeuwende kut roepende dame had gewonnen, het is een kwestie van smaak, maar vaak niet de mening van het publiek. Ik denk dat ik je helemaal kan volgen. Het is al geweldig om er te staan denk ik altijd maar.