Gebroken

De wereld is stuk. Gebroken en gebarsten. Of is het mijn wereldbeeld dat niet meer heel is? Wat ik om me heen zie is chaos, boosheid, woede, frustratie, pijn. Iedereen vindt wel iets ergens van en wil winnen door een ander pijn te doen.

Gisteravond bij Jinek waren Glennis Grace en Glen Faria te gast. Wie het gemist heeft: Glennis Grace had vreselijke berichten ontvangen op haar social media. Ze heeft op haar beurt de naam van de dertienjarige jongen geopenbaard. Daar brak de pleuris over uit.
Wanneer breekt de pleuris eens uit over al die racistische opmerkingen van blanke jongens en meisjes die iemand kapot maken? Ik zag iemand die gebroken was. Niet door deze berichten maar door het continue incasseren van wat niet te incasseren is, behalve ‘doen alsof je neus bloedt’. Glen Faria zei terecht: ‘wij verdienen dit niet’.

Door ‘Black lives matter’ stond de wereld even in brand, ‘even’. Want het vuurtje werd weer afgedekt, geblust met beloftes en goede voornemens die, zoals het hoort bij goede voornemens, vergeten worden in de waan van de dag.

Wij, witte mensen, weten gewoon niet wat het is om gediscrimineerd te worden om je huidskleur. Om weggezet te worden als minderwaardig, om niet mee te tellen. Ik kan me slechts een heel klein beetje voorstellen hoe zeer dat moet doen en hoe het littekens achterlaat die nooit verdwijnen. Maar zelfs dat kleine beetje, wat ik gisteravond voelde, was genoeg om me gebroken te voelen.
Muzikant Glenn Faria sprak de wens uit dat wij onze mond open gaan doen. Als we iets racistisch horen in onze vriendenkring, dat we het niet bagatelliseren maar werkelijk horen wat er gezegd wordt en dan die persoon erop aanspreken. En ik ga dat ook doen. Te vaak accepteren we iets omdat we wel weten dat ‘het niet echt zo gemeend wordt’ of ‘we het niet zo serieus moeten nemen’. Dat moeten we wel. Bloedserieus.

Schouders ophalen

De tijd van onze schouders ophalen is voorbij. Over het klimaat, over het virus, over anoniem haat verspreiden, over mensen kapot maken. De schouders moeten eronder om te redden wat er nog te redden valt. Niemand kan dit alleen. We moeten het samen doen. Wij, die het echt anders willen en nog geloven in liefde en naasten, zijn toch met veel meer dan dat handje losgeslagen idioten die zich onze wereld toe-eigenen. Jouw wereld, mijn wereld. We kunnen maar kleine stapjes maken, ik ook met mijn grote woorden. Maar al die kleine stapjes samen kunnen een voetdruk achterlaten die een nieuwe richting gaan bepalen.

Ik vecht tegen de tranen.
Niet tegen het verdriet.
Maar tranen zijn maar tranen
wat van binnen zit, dat zie je niet.