Gisteren vierde ik met mijn tweelingzus, onze geboortedag.
Geboortedag vind ik zoveel mooier klinken dan verjaardag. Misschien omdat verjaardag, verjaren in zich heeft en hoewel dat helemaal waar is en dat proces al vanaf de geboorte aanvangt, vier ik liever de dag van geboorte dan de dag van verjaren.
Hoe oud ik ook word, mijn verjaardag blijft een feest. Ik word het niet zat, ik kijk er naar uit. Mijn tweelingzus ontmoeten, elkaar vast houden en feliciteren en hopen dat je dat nog heel lang mag doen. Dat is apart. Tweeling-zijn is een feestje waard.
Eén ding is wel veranderd. Als kind kon ik bevangen worden door een groots geluksgevoel op de dag van mijn verjaardag. Wat was dat gevoel? Een piek in een intense beleving van blijheid, dankbaarheid, tevredenheid. Dat gevoel heb ik niet meer en ik heb alle reden om dat gevoel wel te hebben.
Ik ben benieuwd of iemand dat herkent, dat jarige-gevoel en waar het is gebleven.
7 reacties
Nee, de spanning van jarig zijn verandert. Als je jonger bent denk je wellicht dat er heel veel verandert na die datum…Wel heerlijk dat samen delen met je zus.X Anja
Van harte gefeliciteerd .
Mooi he? zo samen.
Vier het leven!!!
Heel veel liefs voor jullie allebei.
Misschien heb je dat geluksgevoel wel iedere dag, ben je blij, dankbaar en tevreden? Dan valt het die ene dag dat je verjaart niet meer extra op.
Laat het nog wel heel lang een feestdag voor jullie blijven.
Dat gevoel van vroeger, was dat ook niet: “vol verwachting……..” en zijn we nu voldaan?
Eigenlijk heb je het zelf heel goed duidelijk gemaakt.
Voor een kind gaat het om jarig zijn.
Voor een volwassene (na de leeftijd dat je je omdraait en je rug draait naar de toekomst) gaat het om geboren zijn.
Een wereld van verschil.
Want iedereen viert zijn verjaardag, maar niet iedereen viert zijn geboorte. Je geboorte vier je niet. Daar ben je in verschillende gradaties of helemaal niet blij mee.
Op de eerste plaats een felicitatie voor jullie beiden en dat jullie samen nog veel moois mogen beleven!
Ik herken het en weet ook niet waar het gebleven is
Wel kan ik me voorstellen wanneer je ouder wordt dat je dan geen genoegen meer kunt nemen met een geluksgevoel omdat het nu eenmaal je geboortedag zou zijn en je dan blij hoort te zijn.
Misschien omdat steeds meer (door ervaring) het besef doordringt dat elk moment iets nieuws geboren kan worden en dat dit geluk ineens tevoorschijn komt juist op een moment dat je het niet verwacht of dat dit niet is ‘gepland’.
Een kind heeft die planning misschien nog nodig om het geluksbesef verder te kunnen ontwikkelen en in zich te ‘gronden’
Een volwassene vind dit kindgevoel misschien meer in andere dingen en heeft de herinnering aan de geboortedagen als kind nodig om dit gevoel in andere situaties te herkennen.
Zeker, herken ik dat.
tweeling zijn lijkt me ook wel wat, nooit meer alleen!
Vraag het David Bowie, vandaag 65.
Met prachtige foto’s op VK.nl