Hoe lief moet dat zijn als iemand tegen je zegt: ‘garrincha’. ‘Klein vogeltje,’ betekent dat. Lief toch? Nu ben ik geen vogeltje en al helemaal niet klein, maar toch…
Ik hoorde vanmorgen de vogeltjes fluiten. Fluiten in de lente? Nee, fluiten in de sneeuw. Hun fluiten klonk ook enigszins teleurgesteld en ik begrijp dat wel: had ik kunnen fluiten zoals deze ‘garrinchas’, ik had het ook met enige scepsis gedaan.
De lente met die belofte aan nieuw, aan schoon, aan pril, aan groei en breekbaar zijn. Maar het heeft gesneeuwd. Op de autoruit had ik vanmorgen zomaar ‘lente’ in de sneeuw kunnen schrijven. In maart. Dat wil ik niet in maart.
Hoe leggen we de seizoenen nog uit aan kinderen? Waar is het overzicht gebleven van die vier seizoenen die we best wel in maanden konden duiden? Het is niet meer. Het loopt allemaal onoverzichtelijk door elkaar heen: zon, licht, regen, donder en bliksemstralen. Geen open haard aan in december maar in april.
Dus een beetje mopperend en ontstemd vervolgde ik mijn weg. Tot ik naar een plaatje ging zoeken. En deze tegen kwam en in gedachte hoorde ik iemand fluisteren: ‘Garrincha, geef me een lach in de lente, vandaag is het lente, elke dag is er lente, Garrincha, voor jou’.