Gisteren plaatste ik deze foto, en nog een foto van de tweeling, toen we een jaartje of dertien waren, op facebook. Ik kwam de foto’s tegen toen ik een van kasten leeghaalde en liet ze zaterdag zien aan mijn tweelinghelft.
Een leuke foto. Ik blijf hiernaar kijken. Ik ben die dikke, met die ietwat scheve mond en die ontzettende lach. Ik blijf er naar kijken omdat ik totaal nergens in mijn lijf voel, dat ik dat ben. Dat wij dat zijn. Dat wij daar dezelfde zijn als nu, in het klein weliswaar maar in wezen gelijk. Misschien is het wel een foto van twee hele andere kinderen en is ons altijd verteld dat wij dat zijn en dat ik dat ben aan die linkerkant. Zou zomaar kunnen. En als wij dat wel zijn: wie heeft die foto gemaakt? En waar hadden we zoveel lol om? Geen mens meer aan wie we dat kunnen vragen en als dat wel had gekund dat was die herinnering ook opgegaan in het grote geheel.
Die andere foto van toen we jonge meiden waren, die voel ik wel. Opgeruimd was ik en best tevreden.
Er is nog een foto van waarschijnlijk een jaar later. Daar sta ik in een te strak en stoer, paars corduroy pak totaal ongelukkig te zijn. Te dik en volkomen ontevreden met wie ik was of moest zijn. Je vraagt je af wat er in die tussentijd gebeurd is. Dat je van een gelukkig kind een ongelukkig jong volwassene wordt!
Foto’s vertellen een verhaal maar niet het hele verhaal. Maar dat ik van mijn tienertijd tot ver in mijn volwassen leeftijd niet gelukkig was, dat weet ik. Ik heb ooit een horoscoop laten maken. Daarin stond dat ik snel volwassen zou zijn maar later, op oudere leeftijd, weer de onbevangenheid van een kind zou verkrijgen. Als ik naar dit dikkerdje kijk dan denk ik dat op de goede weg ben. Er moeten weer wat kilootjes af maar die lach voel ik steeds vaker. Vorig jaar zei ik zelfs hardop dat ik in de zomer een jurk zou kopen. En dragen, ja.
Wat een fijne horoscoop.