Ik rijd deze weken regelmatig in buurten, straten van ‘vroeger’. Waar ik speelde, naar school ging, sportte, woonde, werkte. Grappig hoe soms herinneringen van toen het verhaal rond maken.
Bijna zijn we Rijswijkers. Zo dicht bij Den Haag voelt het voor mij nog steeds Haags, dat zal moeten slijten. Maar ik rijd op de weg waar ik vroeger ook kwam. Langs het ‘werk’ van mijn vader. Waar hij, toen hij als kleine zelfstandige geen melkboer meer kon zijn, ging werken in een bejaardenhuis als magazijnmeester. Geen grote baan maar met die baan kon hij zijn gezin onderhouden.
Een trotse man die zich onmisbaar voelde en maakte. Die zijn werk zo groot maakte dat hij het kon verdragen dat hij meester was in een kelder.
Boogaard
We doen nu boodschappen in de Boogaard waar ik ook vroeger vaak kwam. Een mooi winkelcentrum toen, nu treft me vooral de vergane glorie van mensen en gebouwen. Het lege, overdekte winkelcentrum klinkt hol en de haastige voetstappen zijn allemaal op weg naar buiten waar nog wel een leven is.
Leyweg
En dan wonen we nu tijdelijk in de buurt van de Leyweg. Tweelingzus en ik fietsten regelmatig daar naar toe om boodschappen te doen voor onze moeder. De HEMA, Favoriet, V&D. Later, toen tweelingszus een brommer had en ik niet, ruziede we vaak over wie mocht rijden. Ik met mijn grote bek die zelf geen brommer durfde te hebben maar wel alles wilde bepalen. Ik had mijn zus nodig om ‘groot’ te zijn.
Taart
Maar beiden hadden wij maar een doel voor ogen. Het gelukkig maken van onze moeder. Door boodschappen te doen, het huis op te ruimen, ‘geluk’ te geven. Bij de HEMA zagen wij een taart. Niet eens duur. Hoe trots waren wij dat we een taart konden kopen voor haar. Nog nooit hadden we zoveel haast om thuis te komen. Met stralende gezichten gaven we haar de taart waarna ze onbedaarlijk begon te lachen.
We hadden geen taart maar een taartbodem gekocht. We dropen af.
1 reactie
Bijzonder al die herinneringen…. En lief dat jullie zo je best deden voor jullie moeder.