Flexen = sexy?

Of we willen of niet we moeten er aan geloven. Naast desksharen, pleksharen is flexen een niet meer weg te denken begrip in deze tijd. Het nieuwe werken, ook zo iets. Ik flex nog niet maar over een maand of twee gaat het zeker gebeuren en ik vind dat helemaal niets.

Ik ben zo’n type dat in de tram op dezelfde stoel gaat zitten. Die thuis op de rechterbank ploft en slaapt aan de linkerzijde van het bed. Ik ben zo’n type met maar 1 vaste partner, flexen in relaties vind ik niets. Bedsharen ook niet. Ook niet voor een uurtje.
Ga daar nu niets in veranderen alsjeblieft want dan wordt mijn wereld chaotisch. Chaotisch op het laagste niveau en dat ik niet best. Die basis heb ik nodig om te functioneren.
Maar het moet. Het is modern, zuinig en hoort helemaal bij deze tijd.
Mijn bureau ligt bezaaid met papieren die er niet meer toe doen, met fruit dat nog gegeten moet worden, met een flesje water dat nog gedronken moet worden, met kattebelletjes met daarop telefoonnummers van mensen die ik niet ken, werk dat nog gedaan moet worden, werk dat gedaan is. Een pak dropjes, een zakdoek, een nietmachine met mijn naam erop.

Straks krijg ik een kluisje. Een sleutel om mijn nek. En een onpersoonlijk bureau waar ik naast mensen kan zitten die niet mijn naaste collega’s zijn.

Misschien valt het allemaal mee. In oktober begon ik in mijn nieuwe baan en de doos die ik meenam van het oude naar het nieuwe staat onuitgepakt naast het bureau. Met spullen van ‘je weet maar nooit”, papieren van ‘die belangrijk kunnen zijn’. Ik heb mijn oude werkcomputer geleegd en tot de dag van vandaag is er nog geen document geweest dat ik hard nodig had gehad.
We gaan het zien.
De enige vaste variabel in alles ben ik zelf.
Maar om daar nu op te bouwen?