Mijn paspoort moet verlengd. Ik moet nog ‘ergens’ een pasfoto hebben omdat mijn rijbewijs ook kort geleden verlengd moest worden. Die pasfoto was ik al een keer tegengekomen. Maar waar.
Nergens natuurlijk. Niet in tassen, niet in laatjes, in doosjes, in kastjes, in mandjes, op plankjes, in boeken, in jassen. Maar op mijn speurtocht kwam ik wel heel veel ander fotomateriaal tegen. In een rieten mandje in mijn boekenkast vind ik een willekeur aan foto’s. Dat mandje staat er al een jaar of wat, die foto’s liggen daar dus ook al een jaar of wat te vergelen.
Willekeur
De foto’s zijn een willekeur lijkt het, uit mijn leven. Wat doen ze samen in dat mandje? Overgebleven uit een eerdere opruimwoede? Was ik toen nog niet toe aan het verwijderen van deze plaatjes? Waarschijnlijk. Het zijn vooral foto’s van mij in een groep. Een zanggroep, een therapiegroep, een cabaretgroep, een andere therapiegroep, een lesbisch volleybalclub (die spelen heel anders volleybal, wist je dat?), een Lena de Graafgroep. Ik en groepen. Ik kan niet zonder. Terwijl er ook geen grotere individualist is dan ik zelf ben. Een leven in het donker is mij totaal niet vreemd.
Namen en herinneringen
Van sommigen weet ik de naam niet meer en herinner ik me ook echt niet dat ik ooit samen met ze in tentjes ergens kampeerden. Maar hé, er zijn foto’s van. Ik zie B. en weet dat zij er niet meer is. Ik zie J en weet dat zij er al veel langer niet meer is. Ik zie een andere J, die ik nog regelmatig zie. George, de Amerikaanse therapeut die later zijn zoon zou verliezen. En we lachen allemaal, op de foto. Wat is er waar van zo’n fotomoment?
Foto’s en muziek
Als ik naar een foto kijk van een bepaalde periode, dan vertelt die foto een verhaal. Maar geen eerlijk verhaal kan ik nu constateren. Want ik zie wat ik toen wilde laten zien. Het zijn momentopnames van een ‘smile’, ‘klik’, ‘klaar’.
Hoe anders is dat met muziek. Gisteravond luister ik naar oude nummers van Rita Coolidge en een gevoel van nostalgie overvalt me. Triest en blij. Ik ruik geuren van toen, voel armen van toen, voel de pijn en het alleen zijn, de liefde, de verwondering. Er komen herinneringen naar boven die mij bijna doen huilen. Dat doet muziek met mij. Foto’s zijn papier, muziek is het hart.
Mijn pasfoto heb ik nog niet gevonden en ik weet eigenlijk zeker dat ik dat pas zal doen als ik nieuwe heb laten maken. Een foto die alleen maar dient ter identificatie van mijn buitenkant. En dat is waarschijnlijk maar goed ook.