Fitbitch is marktplaatsmoe

Ik wilde van mijn nieuwe fitbit af. Wanneer leer ik het eens? Na de Iwatch, waar ik ook niet gelukkig van werd, liet ik me toch weer verleiden door alle mogelijkheden die de Fitbit mij zou kunnen geven. Maar wat blijkt, je moet toch zelf lopen om stappen te verzamelen.

Vriendin is laaiend enthousiast over de hare. Ze kijkt regelmatig op het klokje om te zien hoe snel haar hart gaat en of ze lekker geslapen heeft. Dus ik vraag niet meer ‘lekker geslapen’ maar ‘wat vind jouw fitbit van jouw slaapgedrag vannacht’. Reuze handig, want feiten zijn feiten.

Ik ben echt wel van de digidingen, maar van sommigen dingen ben ik helemaal niet. De Iwatch vind ik gewoon een lelijk ding, de fitbit voldeed wat dat betreft al meer aan mijn voorkeuren. Maar je ziet de tijd niet continue. Dus als ik wil weten hoe laat het is, moet ik op het schermpje tikken of mijn arm in een spastische beweging schudden zodat het schermpje aangaat. Gedoe.
Het tellen van stappen is de eerste keer best handig maar na die ene keer weet ik wel. Mijn schattingen zijn niet minder accuraat dan de info van de fitbit. Ongeveer 4500 zeg ik dan tegen Vriendin die dat direct checkt. ‘Nee, 4385 stappen’, zegt ze gewichtig.

Als je wilt weten hoe je slaapt en hoe je hart zich dan gedraagt, dan moet je het horloge dragen als je slaapt. Gedoe. Als ik thuiskom is het eerste wat afgaat: mijn horloge. Als ik een dag geen fitbit had gedragen en hem om wilde doen, moest die opgeladen worden. Gedoe.

Marktplaats

Eigenlijk tegen mijn principes in zet ik hem op Marktplaats (anders zit ik na een jaar nog met een ongebruikt horloge die op de plank ligt naast het nieuwe espressoapparaatje en de grote koffiemachine). De ene bieding na de ander volgt. Ik ga in zee met een vrouw? die hem wil ophalen maar zich dan realiseert dat Rijswijk en Groningen niet naast elkaar liggen. Op ik het op wil sturen en terug wil reageren via Whatsapp. Een aardige vrouw, aardige woorden. Ze stuurt haar adres en dan wordt het stil. Muisstil. Haar naam is niet googlebaar en de leuke gezinsfoto bij haar profiel, is een plaatje van internet.
Ik haal haar van de lijst en reageer op de man die al tien keer heeft gevraagd of ‘ie echt al weg is’. Ik zeg dat ‘ie echt nog niet weg is. Hij is superblij. Maar gaat toch verder zoeken naar een fitbit met een zilver bandje. De volgende mijnheer. Wil hem ook komen halen of toch maar niet, stuur maar op, of toch maar wel.

Op de afgesproken dag krijg ik bericht dat zijn auto kapot is en dat hij op de fiets komt (uit Rotterdam). Lekker tochtje toch. Op de afgesproken tijd verschijnt er niemand. Maar dan, tien minuten later, gaat de bel. Een wielrenner. Met fiets en al stapt hij uit de lift. Ik ben verbouwereerd omdat hij 1) er is, 2) met fiets naar binnenloopt, 3) betaalt. Hij vertrekt.

Opluchting. Ik ben af van een ding waar ik allemaal dingen van moest. Bijhouden, tellen, meten, weten, checken. Wat een rust. Stappen zetten zonder te tellen. Alhoewel. Het zit al in mijn systeem. Ik ben mijn eigen fitbitch geworden. Dat is niet best.

Marktplaats. Ik doe het niet meer. Maar dat zei ik al eerder. Ik ben hardleers. Om van marktplaats af te komen moet ik stoppen met het kopen van dingen die handig en geniaal zijn. Voor anderen.