We zeggen het vaak tegen elkaar: prettig of fijn weekend. Ik had een fijn weekend. Zit nog in dat weekend maar tot nu toe was het een weekend dat heel erg de moeite waard was.
Dat dat zo is, heeft vooral met mensen te maken. Met mooie gesprekken die we gevoerd hebben. Serieuze gesprekken, over dood, over moed, over leven.
Zoals vrijdagavond op visite bij twee vrouwen op leeftijd. Maar zo op leeftijd dat je denkt: dat wil ik ook. Zo betrokken wil ik ook zijn, zo helemaal in het leven staan. Zo nuchter kijkend naar het ouder wordende lichaam en stellen dat het niet anders is en ook niet anders zal worden en daar niet over willen zeiken.
Wat mij raakt is dat ik D. vol zie schieten als ze vertelt over andere mensen. Dat ze ontroert raakt omdat zij nog steeds binnen laat wat ik en heel veel mensen om mij heen, helemaal niet meer binnenlaten. Zo afgeschermd zijn we voor andermans leed en verdriet. Het gaat langs ons heen. Bij D. niet. Dat is mooi om te zien en daar kan ik van leren.
Een ander mooi moment was een feest van een vriendin die vijftig werd en dat vierde samen met haar zoon die achttien werd. Bijzondere mensen maar vooral een samenzijn waarbij je je direct thuis voelt.
Dat is bijzonder. Ook daar weer mensen beter leren kennen. Verhalen gehoord die verbazen, verbijsteren, ontroeren, amuseren. Dat lekker na laten sudderen op een luie zondagmiddag.
1 reactie
Van dit soort ontmoetingen word je gelukkig en voel je je rijk.