Feijenoord: van tranendal tot kippenvel

Natuurlijk zat ik gisteren klaar om de huldiging van Feijenoord te zien. Wat een mensen, wat een blijdschap, wat een euforie. Ik kijk er naar met iets van jaloezie, want zou zo iets in Den Haag kunnen?

Ik vrees van niet. Daar moet je een karakterstad voor zijn en we kunnen veel zeggen van Den Haag, ik houd er van, maar karakter?

Voetbal
Wat ik me wel al tijden afvraag is waarom wij in Den Haag, geen echte grote voetbalclub hebben? Ja, ik weet het, er is ADO, maar het stadion is te klein, er zijn geen grote investeerders, er is geen groot gedragen ADO-gevoel. Jammer. Elke stad verdient zoiets. Tegelijk besef ik heel goed dat het hebben van een grote club niet garant staat voor het enorme ‘wij-gevoel’ zoals dat in Rotterdam leeft.

‘Wat is er anders dan?’
Gisteravond was er een mooie documentaire over het leven van enkele Feijenoordsupporters. Aangrijpend om te zien hoe het leven van gezinnen samenvalt met de resultaten van hun club. Een verlies van Feijenoord is hun verlies. Een jongens, wiens vader stervende is, weet niet of hij naar de wedstrijd gaat. Hij weet zelf dat het eigenlijk niet kan maar ja, ze kunnen kampioen worden. De eerste wedstrijd tegen Exelcior gaat hij toch. Vader leeft dan nog. Bij de echte kampioenswedstrijd is vader overleden. De jongen zit huilend op de tribune.

Er wordt aan supporters gevraagd, waarom ze zo ver gaan in hun liefde voor deze club. Het antwoord? ‘Wat is er anders dan?’.

Door de beelden van de huldiging ben ik nog meer gaan houden van Feijenoord en Rotterdam. Ik kan me voorstellen dat je trots bent als je kunt zeggen: ‘ik ben Rotterdammer’. Alsof iedereen meteen weet wat voor vlees je in de kuip hebt. Over Kuip gesproken: ik ben er nog nooit geweest.

Back to normal
Maar mooi, het is geweest. We gaan weer door met het leven. Zoals een Rotterdamse vrouw zei gisteravond: ‘Jezus, ik ben zo moe, ben blij dat het even klaar is.’