Ik lees net dat Femke Halsema stopt met Twitter. Het kost haar teveel tijd en energie om het bij te houden. Ik heb daar bewondering voor. Ze heeft ruim 300.000 volgers. Dat is veel.
Op de een of andere manier halen we iets uit het feit dat we zoveel bezoekers, volgers, likers hebben. Ik ook natuurlijk. Een dag met heel veel lezers van mijn blog is een betere dag. En hoewel we allemaal de betrekkelijkheid inzien van het hebben van honderden facebookvrienden… je telt wel mee in het land van tellers. (Je gaat trouwens pas tellen, als je meetelt).
We worden overspoeld door wat we ‘social media’ noemen. Je kunt je afvragen wat er nog ‘social’ is aan de manier van communiceren. Wat mij betreft is het ’total media’ geworden. Alles en alles wordt gedeeld, verteld. Er wordt uit de school geklapt, mensen worden kapot gemaakt, mensen worden bang gemaakt. We zien alles en we zien alles in details. De dader, de moord, de lelijkheid, de gekte. We zien de euforie van een idioot die mensen ombrengt, we zijn met z’n allen getuige van destructieve gekken.
Gisteren zei M. dat het helemaal niet goed is om op je nuchtere maag direct het nieuws te bekijken. Dat is waar. Ik open deze dagen met een zucht mijn nieuwsapp, met vrees voor nieuwe headliners.
Zijn wij vanuit herinneringen, nog bekend met het fenomeen ‘komkommertijd’: er is geen komkommertijd meer. Er is nooit eens geen nieuws. We kunnen het niet meer uitzetten.
De wereld, nou ja, ik eigenlijk, heeft behoefte aan goed nieuws. Waar krijgen we energie van? Niet van verwoestingen, ontploffingen of van ontboezemingen van raadselachtige aard. Laten we Feestboek in het leven roepen. Met ontploffingen van kleine of grote momenten van geluk, van energie die we gebruiken om te creëren in plaats van te vernietigen. Niet onze kop in het zand stoppen want wat is, is. Maar er is gelukkig nog steeds meer dan alleen dat.