Familieweekendperikelen

Elk jaar gaan we met de hele familie een weekend weg. Ook dit jaar. In een prachtige omgeving, in een prachtig groot huis verblijven we met  8 stellen. Ouders met kinderen ook, ouders met kleinkinderen ook.

Dit jaar was bijzonder omdat een situatie omgekeerd leek aan wat ooit was. Aan het einde van de avond, net voor het slapen gaan, trekken de rokers zich terug naar buiten voor dat laatste sigaretje. Er zijn nog maar 2 mensen die roken. Plotseling voegen zich daar wat mensen bij. Vragen een sigaret. Monden vallen open, woorden ontbreken. Mensen die echt al jaren geleden zijn gestopt. En als ik zeg: jaren dan bedoel ik ook jaren.

Ze voelen zich ongemakkelijk. De kritieken van de rokers vallen natuurlijk mee. Maar de niet-rokers geven met blikken en zuchten te kennen dat dit heel dom is. Waar H en M zich het meest zorgen over maken zijn hun volwassen kinderen. Die weten nog van niets. Een dag later is er een plenaire zitting in de buitenlucht. Pa biecht de zonde op. Ma staat nagelbijtend buiten het hek te wachten tot dat ook zij zich moet tonen. De zonen zitten in totale verbijstering. Maar, zegt er één: ‘ach, zolang je niet thuis rookt…..’ Het blijft even stil. Dan slaakt dezelfde zoon een kreet: “Ooohhhhhhh, vandaar die asbak laatst. Vandaar dat rookluchtje. Jullie met je smoesjes, ohhhhhhh.”

Pa en ma worden rood. Stamelen wat woorden die nergens op slaan. En iedereen weet dat.
De grappen zijn pijnlijk en niet van de lucht. Totdat 1 slimme zoon zegt: “nou is het wel genoeg, genoeg gegrapt. Jullie zijn oud en wijs genoeg.’

Dat is zo. Daar vertrouwt iedereen op. Ook zij die roken en nog nooit gestopt zijn.