We hebben familieweekend. In twee huisjes delen we ons op en wij verblijven in het ‘hondenhuis’. Het ‘kinderhuisje’ wordt gebruikt voor kinderen en boodschappen. Veel boodschappen. Dacht ik in eerste instantie nog te boffen met het hondenhuis … die illussie duurde kort. Ami, onze mini dame en Max, een witte reus, vinden elkaar helemaal het einde. Ze springen, knuffelen, stoeien, spelen, janken en denken ook echt dat het huisje een groot hondenhok is waarin toevallig nog wat mensjes verblijven.
Borris, ook een flinke jongen, loopt met een grote kap rond zijn kop om hem ervan te weerhouden aan zijn poot te bijten. Maar Borris weet niet dat hij door die kap toch enigszins beperkt is in zijn bewegingsvrijheid en knalt overal tegen aan. De vloer ligt bezaaid met haren en brokjes.
Als ik in het kinderhuisje het brood haal, hangt daar een serene rust. Kinderen spelen, er wordt wat uitgeslapen. Hoe anders is dat bij ons? En hoewel Ami een kleine dame is, haar scheten zijn groots. We lopen met zakdoekjes voor onze neus en Ami? Ami springt nog maar eens een keer bovenop de goedgemutste Max.
Ze hebben een geweldig familieweekend.