Lang nagedacht over een titel voor dit stukje. Ga ik het ‘afscheid’ noemen, ’tante’, ‘verdriet’, het had allemaal gekund maar familie dekt de lading waarschijnlijk het beste. Voor mijn koor schreef ik een lied over familiebanden. Ik benadruk daar vooral de positieve relatie van familie, het gezin waarin in ben grootgebracht. het gevoel ergens thuis te horen, ergens vandaan te komen.
Tijdens een begrafenis is er ineens weer de familie van vroeger. Helaas hebben we elkaar de laatste tijd vaak gezien want er waren heel wat begrafenissen.
Familie van vroeger, dat zijn herinneringen, verhalen, anekdotes maar ook heel veel verdriet en pijn en dingen die zijn blijven hangen. De anekdotes blijven we vertellen, want dat is makkelijker dan praten over wat er niet leuk was. En dat het ook niet leuk was voel ik dan van top tot teen. Mensen bij elkaar die daar zijn om 1 reden, een goede reden, afscheid nemen van een fantastische vrouw. Ze moeten daar wel zijn maar ineens al die mensen bij elkaar… al die lijntjes die lopen van zussen naar broers, van tantes naar nichtjes, van mensen die er niet meer zijn en de herinneringen daaraan.
Het werd me gisteren te veel. Dat allemaal te zien en te voelen. De hele avond heb ik gelukkig alleen maar mijn tante voor me gezien. Hoe ze tevreden lag in haar mooiste jurk, hoe mijn moeder dan weer even heel dicht bij me is.
Maar in mijn lichaam is er nieuw draadje bij gesponnen. In het web van relaties. Die draadjes lopen niet allemaal keurig van de een naar de ander. Soms ontstaat er een kluwen. Ik ben bang dat mijn draadje daar niet extra toe bijdraagt.
1 reactie
Jij schrijft vooruit voor mijn verhaal deze week.
Familie krijg je er gratis bij, vrienden kies je zelf.
Hug