Ik ben best wel fan van Expeditie Robinson. Maar waarom eigenlijk. Als ik gisteravond zie hoe gemeen en achterbaks je moet zijn om het spel te kunnen winnen, draait mijn maag bijna om. Of is het juist dat wat het zo leuk maakt?
Op de foto ene Soundos. Ik had haar wel eens eerder gezien. Een comédienne die maar geen comédienne wil worden. Het is het net niet.
Als eilandbewoner is ze het ook net niet. Ze wordt al direct door de groep be- en veroordeelt. Wordt van het eiland afgestemd maar weet toch nog een plaatsje te veroveren en zint op wraak. Zij is daar zo open over dat het me tegen de borst stuit. Aan de andere kant: ze is er zo open over dat het ook wel weer bewonderenswaardig is.
Marieke
Door een slinkse stunt wordt niet zij maar Marieke van het eiland gestuurd. Oneerlijk. Vind ik. Onterecht, vind ik ook. En ik denk dat ik het niet zou kunnen, het spel zo spelen, zo gemeen, zo laag, zo sneaky. Of denk ik alleen maar van mezelf dat ik het niet zou kunnen omdat het niet hoort, niet netjes is? Ik zo niet ben opgevoed?
Wat moet het heerlijk zijn om een keer in-en-in-slecht te zijn. In een spel, dus niet voor het echie. Om al je slechte eigenschappen, die je je leven lang verborgen probeert te houden, naar de oppervlakte te laten komen en dat het mag.
Eigenschappen die je helpen op zo’n eiland.
En dan heb ik het nog niet eens over de capaciteiten die je moet hebben om te overleven op zo’n eiland. Ik val direct af en door de mand want ik kan niets en ben overal bang voor. Aan mij heb je niets op zo’n eiland behalve dat ik trieste liedjes zou schrijven en zingen waarschijnlijk.
Een mooie gelegenheid
Wanneer krijg je nu de kans om met al die lelijke onderbuikgevoelens voor de dag te kunnen komen. Was ik Marieke, dan had ik Soundos niet kunnen omhelzen aan het eind van de stemming. Ik had haar met mijn rechter vuist vol op d’r scheve bekkie geslagen, ik had woorden verzonnen die niet bestaan om aan het gegrom in mijn maag uitdrukking te geven. Heb ik ooit iemand vol in het gezicht geslagen? Nee, natuurlijk niet. Mijn leven hangt van redelijkheid aan elkaar.
Gisteren hoorde ik iemand zeggen dat iedereen zou moeten blowen. Het leuke blowen dan. Dat dan de wereld er opeens zo anders uitziet, lieflijk en mooi. Maar misschien zouden we ook allemaal eens op een andere manier stoom af moeten blazen. Dat we gezamenlijk een minuut of tien onze maskers laten zakken. Misschien wordt de wereld dan ook wel heel mooi. Als je niets meer hoeft te verstoppen. Ik heb het niet over pijn doen of kwetsen. Maar je woede, je verongelijktheid, je onmacht, je frustratie, je verdriet. En je humor.
Soundos
Dus toch nog even terug naar Soundos. Waarom roept zij zoveel weerstand op en is dat eerlijk? Ik zal haar nog steeds niet opzoeken in het theater omdat ik de zachte kant mis en haar grapjes niet grappig vind. Maar ik vermoed zo maar dat zij nog nooit een therapeut heeft opgezocht. Ze neemt het heft in eigen handen. En breekt het.