Vandaag gaan we allemaal weer onze dingen doen. Wat dat ook is. We gaan werken, we gaan naar school, we gaan sporten: life goes on. En zo moet het waarschijnlijk ook maar toch denk ik, ‘even wachten nog, alsjeblieft, even wachten met al die banale zaken, die wij op normale dagen, belangrijk noemen: een vergadering houden, een beslissing forceren, een promotie vieren.’
Ergens worden mensen wakker in een bed waarin er iemand mist. Ergens bereiden mensen zoals jij en ik een afscheid voor. Zijn er gaten geslagen in levens, in een stad, in een land, in een wereld.
En ik zie alle berichten voorbij komen over de vreselijke aanslagen in Beiroet en over hoe weinig aandacht daar voor is. En zo is het ook. Ik vraag me ook oprecht af hoe dat voor mij is, vind ik Parijs erger dan Beiroet? En het antwoord is nee maar Parijs ken ik, daar ben ik geweest, daar vierden we feesten, vakantie, aten we onze eerste stokbroden. Toen mijn moeder overleed vroeg ik me vol verbazing af hoe het kon dat iedereen daar buiten gewoon doorliep, lachte, niet eens wist van dit verdriet laat staan van mijn moeder.
En hoe vaak ben ik niet doorgegaan, met een lichte schouderophaling, ’triest’ en dan weer verder. Maar op dit soort dagen kan je er wel bij stil staan, bij het verdriet dat vele families moeten doormaken. Soms omdat het gewoon bij leven hoort, soms omdat het een oneerlijke strijd is en soms omdat je in een afgrijselijke oorlog terecht bent gekomen waar jij niet voor gekozen hebt.
Dus laat mij vandaag nog even op dat bankje zitten. Laat het kind in jou daar zitten. Het bankje biedt ruimte aan veel meer mensen. Links en rechts kunnen ze zitten en als we allemaal opschuiven kan iedereen erbij. Hoe mooi zou dat zijn. Even zitten met z’n allen.
1 reactie
Mooi Anja !