Gisteren was de eerste dag van een cursus Schrijven voor bedrijfsbladen bij Maters en Hermsen bedrijfsjournalistiek. We zijn met vier cursisten. De enthousiaste docent zegt dat wij een leuke vertegenwoordiging zijn van DE maatschappij: vrouw, man, kort, klein, jong en oud. Bij ‘oud’ blijft zijn blik net lang genoeg op mij rusten en ik schrik. Ik oud?
Ik kijk om me heen en denk: ‘Ja, ik. Oud.’
Ik kan er niet aan wennen. Dat ik oud ben.
54 jaar en dan nog aan een nieuwe loopbaan beginnen is wel apart.
54 jaar en dan een training volgen in een nieuwe tak van sport, is wel apart. Maar ik ga het omdraaien. Niet ‘sorry dat ik besta’ maar ‘jeetje wat een kansen heb en neem ik nog’. Ik heb genoten van de cursus gisteren en zou willen dat ik honderd jaar eerder had gedaan maar what the hell, ik doe het NU.
En dan lees ik een reactie van J. op mijn stukje van gisteren (die moet je echt even lezen) en dan moet ik zo lachen. Want het doet een beetje pijn maar zolang we nog kunnen relativeren…
1 reactie
Helemaal niet gek hoor. Je mag/moet nog zeker 13 jaar werken. Dus inderdaad, what the hell? /