Nog niet zo heel lang geleden, om precies te zijn, nog geen jaar, besloten twee vrouwen een caravan te kopen. Het was niet zo dat het al jaren een droom was van hen maar het was meer een, hoe zal ik het zeggen, ding dat je niet kon laten lopen. De prijs was laag, was absurd laag. De camping was leuk, eigenlijk absurd leuk en wie wil er nu niet in het meest zuidelijke stukje van ons land zitten en je dan wanen in een fantastisch buitenland.
Dus de spaarpot werd geleegd en ze gingen daar twee weekenden naar toe om zich de boel ‘eigen’ te maken. Toch bleek als snel dat de vrouwen niet uit het juiste kampeerdershout waren gesneden. Oh, met mooi weer was het een makkie maar toen de regen ook af en toe op hun mooie dakje kletterden en zij geen kaplaarzen of paraplu konden vinden begon een van de vrouwen te huilen. ‘Ik wil niet meer, ik wil niet meer’, zei ze steeds. De andere vrouw hield manmoedig de stemming er in en bleef wijzen naar de paarden voor de deur en de buren die er nooit waren. Dan hield de vrouw even op met huilen en lachte ze door haar tranen heen. Het viel ook allemaal wel mee.
Toen werd het juli en zouden de vrouwen een paar dagen gaan genieten in het zuiden des lands. Maar er brak een hittegolf uit. Niet een kleintje maar eentje om nog dagen wakker van te liggen. Met zo’n 37 graden op een Zuid Limburgse camping met weinig schaduwplekken en een hond die zonder zon al op non-actief staat begonnen beide vrouwen te huilen. ‘Wij willen niet meer’. Toen keken ze elkaar eens lang in de ogen en konden ze met gemak alle voordelen van een caravan, inruilen voor de voordelen die het zou hebben als ze de caravan niet hadden. Weer terug, zeg maar, naar een leven, zonder. Toen het leven ook leuk was. Ze boekten alvast een huisje ergens in het Limburgse voor een weekje in september en vielen elkaar huilend in de armen. Van blijdschap dit keer.
Dus. Er waren eens twee vrouwen die een caravan verkochten.