Hoe zal dat zijn, er niet meer zijn? Ik bedoel niet ‘dood’ maar er niet meer zijn.
Joost Zwagerman heeft een einde aan zijn leven gemaakt. Zelfdoding. Hoe wanhopig en desolaat moet dat zijn. Het slaat bij mij altijd in, zo’n bericht. Kerft iets in mijn ziel dat er niet meer uit kan.
Ik vermoed dat heel veel mensen die niet meer verder willen of kunnen, niet dood willen maar er gewoon even niet meer willen zijn. Los van de pijn, de donkerte, de diepte zonder bodem, de vragen zonder antwoorden, de pijn zonder verlossing.
Wat zonde. Van deze mensen die de wereld zo veel te bieden hebben maar die misschien maar niet kregen wat zij nodig hebben. En misschien was dat er ook helemaal niet en was dat niet te verdragen. Misschien een uur later wel maar op dat moment was er niets. Klote. Ik heb er geen ander woord voor.
Voor al die mensen die deze keuze hebben moeten maken hoop ik dat die hemel bestaat. Dat ze eindelijk hun hemel krijgen. Waar ze zonder te vragen of te benoemen, vinden wat ze missen. Dat ze elkaar herkennen in de eenzaamheid en dat hen dat troost biedt.
Niet de gedachte dat zij het niet kunnen maar juist de gedachte dat het niet meer nodig is.
1 reactie
Op mijn werk hebben we laatst een client gehad die euthanasie heeft gepleegd en vanaf het moment dat ze “toestemming” kreeg er voor, veranderde ze, liep buiten te huppelen van blijdschap. Ze heeft de laatste week heel bewust afscheid genomen van haar omgeving. Ze had een traject van een jaar gehad met de levenseinde-kliniek. Ik heb dat als heel bijzonder ervaren en een integere manier voor deze clienten , haar wens was heel groot blijkbaar, groter dan dat wij als begeleiders dat ooit hadden gedacht. Toch fijn dat dat zulke mensen geholpen kunnen worden en hun een hele nare manier van zelfdoding is bespaard. Ik heb geen idee op wat voor manier Joost dit gedaan heeft maar ik hoop voor hem dat zijn besluit hem al rust gegeven heeft op de manier waarop mijn client dat ook ervaren heeft.
Gabrielle