Er liep geen hond

Drie mensen werden vermoord. Drie mensen die ergens hun hondje uitlieten. Twee op de Brunssummerheide en de derde in de Scheveningse Bosjes in Den Haag.

Twee verhalen met een zelfde treurige afloop.
Gistermiddag laat ik Ami uit en en wandel naar het Rijswijkse bos. Het is donker, treurig weer, het regent en er loopt geen hond in het park behalve wij dan. Even daarvoor had ik bedacht: wat als die twee moordzaken met elkaar te maken hebben? Dat een of andere gek het gemunt heeft op hondenuitlaters? Ik vind mezelf weer eens belachelijk maar terwijl ik in het stille bos loop kijk ik om me heen. Het voelt onplezierig. Ik trek Ami, die eindelijk wel wil lopen, met me mee. We gaan terug. We gaan het bos uit.

Schaamte

Met iets van schaamte vertel ik het Vriendin als zij thuiskomt. Hoe ik plotseling het bos niet meer durfde in te gaan. Ik zie Vriendin een poging doen om haar lachen in te houden maar uiteindelijk wint haar klaterende lach. ‘Gekkie’, zegt ze liefdevol. Ze legt uit hoe ver de Brunsummerheid en het Scheveningse Bos uit elkaar liggen en ik knik dommig dat het inderdaad dom is van mij.

Ajax kijken en krant lezen

We kijken naar Ajax en ik hoor plotseling Vriendin een kreet slaken. Ze leest het inkomende pushbericht van een krant en laat het mij zien. Een Hagenaar wordt verdacht van de moorden op alle drie de mensen. Ze lacht niet meer, Vriendin, maar kijkt mij verbijsterd aan. ‘Je had gelijk. De verhalen hebben met elkaar te maken. 

Het is geen moment om lachend mijn gelijk te halen. Te treurig voor woorden is het dat er weer een gek in staat is geweest om mensenlevens voor altijd te ontwrichten. Misschien moeten dit soort lui voortaan aan de riem. 

In bed, later, ontdaan van de nederlaag van Ajax, denk ik terug aan dat voorgevoel van mij. Ik herinner me een ander moment in mijn leven, lang geleden, waar ik iets voorvoelde. Anders dan dit, mooier, intenser. Morgen vertel ik dit verhaal.