Er bestaat geen medicijn, tegen oud en eenzaam zijn

Die regel: ‘er bestaat geen medicijn, tegen oud en eenzaam zijn’, uit Cirkels van Herman van Veen, zingt rond in mijn hoofd. Juist omdat ik wel een medicijn heb ontdekt. Nu ben ik niet eenzaam en oud maar soms kun je wel een medicijn gebruiken. De mijne heet Ami.

Na een weekend van heel veel drukte, voelde ik me brak. Keelpijn, koud, moe, best een sneu type was ik. En buiten was het nog kouder dan ik van binnen was. Vriendin is zo’n type die door weer en wind met muts en sjaal de koude trotseert en met Ami onderweg gaat, om jaloersmakend opgeruimd terug te komen. Maar wat zij kan, kan ik toch ook zeker?

Monster

Dus we vertrekken rillend naar Monster, waar we al even niet geweest waren. Het zonnetje schijnt en dat is al een wereld van verschil. Ami heeft er zin in. De Shiba staat er om bekend te lachen als ze het naar haar zin heeft. En dat heeft ze. En ik merk dat er vanzelf een glimlach om mijn mond kom. Ik word steeds een beetje blijer van binnen. De bal die ik weggooi brengt ze terug om er daarna weer als een gek achteraan te gaan.
De kuil die ze tegenkomt, graaft ze nog dieper uit om daarna uit pure opwinding een rondje of twintig als een malloot om me heen te rennen. Ze weet van gekkigheid en blijheid niet wat ze moet doen.

Mooierd

Als iemand dat nog tegen haar zegt: ‘Jeetje, wat ben jij een mooierd’, straal ik als was ik ook een shiba. Als Ami genoeg gerend heeft geeft ze dat heel duidelijk aan. Ze loopt gewoon niet verder. Ze gaat zitten op haar Shibakont en alles zegt: ‘het was genoeg zo, we gaan weer naar huis’. Bij het hek laat ze zich nog geduldig plukken en gaat er zelfs even bij zitten. ‘Pluk maar baasje, als je daar blij van wordt’.

Ze springt de auto in, nestelt zich in haar kussen en sluit tevreden de oogjes. Ik heb het warm gekregen van de activiteit maar vooral van haar. En ik kan me zo voorstellen dat (oudere) eenzame mensen een hondje nemen of vooruit een kat, mag ook. Gewoon zo’n levende knuffel die de dag wat mooier maakt.