Na onze vakantie op Lanzarote begrijp ik de Brexit opeens veel beter. En zing ik in gedachten ‘Let it go, let it go’.
Het hele eiland lijkt in handen van de Engelsen. Van de pub tot de dagelijkse bingo. Van blingbling tot de hoge hakken die de weelde maar nauwelijks kunnen dragen.
En natuurlijk ga ik nu heel erg generaliseren, ik weet het en weet dat ik het weet.
Opmerkelijk veel Engelsen zijn er op de Canarische eilanden. Hele gezinnen, wat zeg ik, families, flaneren verveeld over de boulevard. Onder de vele tatoeages gaan menselijke gedaantes schuil. Dikke moeders kleden hun dikke dochters met een overload aan bling bling, de make-up stroomt door de hitte van de bolle wangetjes. Ze zijn niet blij. Ze spelen blij. Ze eten geen vette ontbijtjes, ze zijn verworden tot vette ontbijtjes.
Drie dikke dames
Op het strand staan de strandbedden twee aan twee opgesteld. Niet dat je een zee van ruimte hebt maar een zekere privacy is je gegund. Drie dikke, vette vrouwen van een jaar of vijftig komen aangesjokt en speuren het strand af naar drie stoelen naast elkaar. Die zijn er niet. De grootste vrouw pakt een leeg strandbed en laat die tussen de setjes van twee neervallen zodat je opeens een rij van vijf bedjes hebt. Twee van die bedjes zijn bezet door een jong Nederlands stel. Het jonge meisje werpt een nerveuze blik naar links waar inmiddels de grote Engelse vrouw zich probeert te ontdoen van haar te strakke jurk. Ze buigt en bukt en duwt haar stevige achterste in het gezicht van het jonge meisje. De drie Engelse dames kirren onderhand van genot en roepen met hese stemmen dingen die niet te verstaan zijn. Als de grote vrouw haar kont uit het gezicht van het meisje heeft gewurmd, ploft ze neer op het bed. Het jonge stel staat op en verhuist naar een ander paar bedden. Niet één keer heeft de Engelse buldog hen een blik waardig gegund.
Goed gevulde luier
Een andere familie ploft ook neer op het strand. Kinderen met kinderen. Ze eten en drinken. Een moeder verschoont haar baby en gooit de luier achter zich weg. Als de familie uiteindelijk weer vertrekt blijft de luier liggen waar hij lag. Why not?
Blote borsten
Ze laten ze hangen. De Engelse borsten. Dames van zekere leeftijd en ouder. De borsten zijn zo zwaar en groot dat ze als slappe ballonnen aan beide zijden van het bedje bijna op de grond bungelen. Wat is ‘gêne’ in het Engels?
Ik neem aan dat de Engelse vakantieganger op dit soort eilanden van een speciaal soort zijn. En kijkend naar de kinderen die als kleine prototypes van hun ouders naast hen lopen, zal het soort in stand blijven. En wij zijn niet beter, natuurlijk niet. Maar niet eerder zag ik een kort tijdsbestek hoe generatie op generatie doorgeeft wat niet doorgegeven zou moeten worden. En dat is een pijnlijke constatering.