Ik wil me bijna excuseren. Alweer een blog over Corona. Alsof er achter de donkere, dreigende wolken geen zonnetje meer schijnt. Misschien omdat we ook alleen maar donkere wolken over ons heen gestort krijgen.
In mijn omgeving was het corona-rustig. Ik kende niemand die ‘het’ had en met mij velen. Indringende beelden van doodzieke mensen, intensive care met robotachtige hulpverleners die samen zwijgende lichamen omdraaien. Een ontluisterend beeld van mensen zonder gezicht. Tot zwijgen gebracht door de tijd die bijna over lijkt.
Plotseling het bericht dat iemand in mijn zeer nabije omgeving besmet is geraakt. De paniek slaat toe. De angst, de machteloosheid. Horrorbeelden op mijn netvlies. Net op het moment dat we horen dat het relatief gezien beter gaat in het land, klopt het virus aan je voordeur.
Controlfreak
De controlfreak in mij komt volledig tot leven. Ik wil bellen, praten, appen, weten, leren. Het liefst krijg ik elke vijf minuten een update opdat ik dan als reddende engel mijn werk kan doen. Op afstand natuurlijk, ook reddende engelen houden zich aan de anderhalve meter. Maar ik ben geen reddende engel, ik zou niet weten hoe. Ik ben gewoon bang om te verliezen wat me lief is.
Andere verhalen
Plotseling hoor ik andere verhalen. ‘Vier collega’s hadden het en herstellen nu goed’, zegt iemand. ‘Mijn neef heeft het gehad’, ‘mijn moeder van negentig heeft het maar de milde versie’. Mild. Dat is het woord van deze crisis of zou het moeten worden. Het kan ook mild en dat zien we te weinig. Ik begrijp dat de hele strategie van het kabinet gericht is op het voorkomen van IC’s die overstromen, van zorgverleners die instorten, van dood en verderf. Maar door alle informatie, krijgen we het beeld dat als je ‘het’ hebt, je sowieso ‘de sjaak’ bent.
Stel, dat we genoeg ziekenhuizen hadden gehad, genoeg medisch personeel, genoeg beschermingsmateriaal, was dan het beleid anders geweest? Ik ben bang van wel. Maar de ontluisterende beelden uit Amerika en Italië maken één ding duidelijk: dat willen we hier niet meemaken. En het werkt. behalve dan dat we lamgeslagen op de bank zitten. De economie instort. Mensen hun banen verliezen en we met een overschot aan liefde blijven zitten.
Heel soms denk ik, ik ga naar buiten. Met mijn armen wijd. Kom maar op, akelig ettertje. Doe wat je moet doen en dan opzouten. We moeten door met ons leven.
Maar die gedachte staat haaks op wat ik bijna automatisch doe.
Ontwijken en wegduiken, want er komen mensen aan.
5 reacties
Dat is schrikken, Anja. Ik las net pas je column en ik kan me voorstellen dat je je verschrikkelijke zorgen maakt. Iedereen wil dat het zijn/haar huisje voorbij gaat en we hebben dan ook allemaal die hoop nu het aantal zieken aan het dalen is. Maar daarbij wordt nog steeds de waarschuwing gegeven om waakzaam te blijven. Jouw ervaring onderstreept dat nu nog eens. Je hoeft je niet te excuseren dat je “weer” over Corona schrijft, het beheerst al onze levens en voor jou nu des te meer. Blijf vooral schrijven over wat je bezig houdt, jouw waarnemingen zijn zo waardevol voor ons allemaal! Ik wens je veel sterkte en moed en hopen op een goed afloop.
Mijn broer, schoonzus en een vriend hebben het gehad. Allen tussen de 50 en 60 jaar en het gaat goed met ze. Zijn gewoon thuisgebleven en nu genezen. Weet je dat ik die beelden waar velen het over hebben nooit gezien heb.
Als ik iets wil weten zoek ik het zelf op. Wil niet mijn hoofd vullen met nare beelden en verhalen.
Heb al mijn energie nodig om met deze situatie om te gaan.
Ik geef je een knuffel en wil je veel liefs en sterkte wensen.
Blijf opletten, en houd afstand! Dat is het minste wat we kunnen doen, voor iedereen.
Geniet van de fantastische en warme berichten van onze lieve Anja, daar kijk ik met veel verlangen steeds naar uit.
Net gezellig met mijn moeder van 92 een kopje koffie genomen en haar de laatste ‘een regel per dag ‘ voorgelezen.
Ik prijs me gelukkig dat ik haar nu mag verzorgen omdat de thuiszorg niet meer komt.
Anja bedankt!
Houd moed, het is gelukkig hier ‘minder’ heftig dóór alle maatregelen. We zitten op een kantelpunt, langzaamaan terug naar een andere werkelkheid. Want die komt er aan.
Neeltje