Het aller, aller ergste vind ik nog dat we er aan wennen, samen. Wennen aan niet meer, nooit meer veilig zijn.
Weer een afschuwelijke aanslag. In Barcelona. Beelden van lichamen, links en rechts over de weg. Een lege kinderwagen. Vrouwen die met een verslagen blik om zich heen kijken. Mensen die in paniek rennen, hollen, weg van de terreur. En dat witte busje.
En hoe er in de media ook gesproken wordt over de stagnatie bij IS, slagen die gewonnen worden, landen die heroverd worden… Wat te doen met al die gekken die hun eigen vlucht naar de heilige hemel boeken?
Vakantie
Slenteren in de zon. Flaneren op je nieuwe schoenen, hand in hand met je geliefde. Barcelona, de stad die iedereen gezien moet hebben. Zon, warmte, temperament. In één keer is het stil op straat. Zo stil dat alleen de echo van geweld doorklinkt in een stad die tot zwijgen werd gebracht.
En dan schrijft Pechtold in zo’n makkelijke tweet: ‘Ideaal van verdraagzaamheid lijkt nu weerloos, maar zal alle waanzin overwinnen’. En ineens kan ik het niet meer hebben. Hoezo, overwinnen? Hoe dan? Pechtold. Het zijn niet meer de woorden die het doen. Verzin iets, doe iets, red ons. Niet ‘ons’ in de zin van ik en de mijne. Maar ons, mens. Met het vermogen om te denken en lief te hebben.
Kunnen we geen nieuwe God creëren? Een God van iedereen? Of beter nog, helemaal geen God meer. Maar jij en ik die verantwoordelijk zijn.
En ik besef dat mijn woorden misschien net zo leeg zijn als die van Pechtold. Zwijgende woorden zijn het.
1 reactie
Zo waar….?