Elkaar fysiek inhalen gebeurt dagelijks. Op de fiets, zeker op de mijne met accu, heb ik het genoegen om in dubbele snelheid medefietsers voorbij te zoefen. In de auto ook geen probleem alleen prefereer ik daar vooral het rustig rechts rijden, tjoeke, tjoeke, tjoeke.
Vanmorgen wandelde ik naar de tramhalte. Bij het de hoek omgaan kom ik vlak achter een man uit die ook richting tram wandelt. Zijn snelheid ligt ietsje pietsje lager dan de mijne. Dan kan je twee dingen doen. Ongemerkt jouw snelheid aanpassen in de min of in de plus. Ik kies in eerste instantie voor de eerste optie. Ik vertraag mijn pas maar dat werkt niet. Ik blijf hem bijna met mijn neus in zijn nek achtervolgen.
Ik besluit tot een drastische opvoering van mijn wandelsnelheid. Maar ja, ik blijf ook maar een mens met zo haar beperkingen. Het is dus niet zo dat ik in dubbele snelheid de man inhaal. Integendeel. Ik heb de indruk dat de man zijn pas ook versneld waardoor we heel ongemakkelijk met elkaar oplopen. Voor mij ongemakkelijk. Hij zal vast diep van binnen gegrinnikt hebben. Ik niet. Er zit niets anders op dan nog harder te gaan. Het lukt. Maar relaxed is anders. Bij de tramhalte zie ik hem tien seconden later aankomen.
We hebben allebei de tram gemist.