Elk voorwiel heeft een achterwiel

Ik heb al eerder geschreven over de elektrische fiets. De genoegens vooral want echt nadelen zijn er niet behalve dat je enorm verwend raakt en nooit meer normaal wil fietsen.

Ging ik voorheen het liefste met de tram naar het werk, nu niet. Dat heeft ook wel een nadeel want ik kan nu niet meer lezen onderweg. Misschien vinden ze daar ooit ook iets op. Maar er is nog iets. Ik heb overlegd met andere ‘electric fietsers’: we worden ongedurig en raken geïrriteerd. Iedereen rijdt in de weg, de snorfiets gaat net te langzaam om mij in te halen maar net te snel om er zelf voor te rijden. Ik weet niet wie er ooit in het centrum van Den Haag gewandeld of gefietst heeft, maar voor beide partijen geldt: ogen dicht en gaan met die banaan. Als iedereen gewoon zijn eigen weg kiest, gaat het goed. Maar het is herhaaldelijk in de remmen knijpen, uitwijken naar links, naar rechts en af en toe ongedurig roepen: ‘jezus, kijk toch uit’. Het is niet goed voor je humeur, deze vorm van fietsen. We gaan te hard en willen harder en iedereen die ons in de weg rijdt: opzouten. Niet aardig, ‘electric fietsers’, maar misschien waren ze dat al niet.

Zoals Cruyff ooit zei: elk voordeel heeft zijn nadeel. Zo zou Zoetemelk gezegd kunnen hebben: elk voorwiel heeft een achterwiel!