Gisteravond keken Vriendin en ik naar Superkids. Een programma waarin kinderen met supertalent strijden om de eerste prijs. Wij worden blij van dat programma. Het is zo mooi om kinderen met zoveel talent te zien stralen. En ze kunnen allemaal iets anders, de een danst, de ander zingt, jongleert, speelt viool. Ze zijn toch ook allemaal iets anders. Je ziet in hun ogen iets van ongemak als er met ze gesproken wordt. Ze zijn niet van praten. Ze zijn van hun ‘ding’. Dat ding dat ze goed doen.
Zoals Rodriquez, de balletdanser waarover ik eerder schreef. Een licht op het podium met die open lach. De kwetsbaarheid van een lange, sierlijke jongen in een balletpakje. Maar hij staat er toch maar mooi.
De kunstschaatsster met het vuur in de ogen om te willen winnen. Het kleine jongetje dat musicalster wil worden. En dan wachten op stoel 1, 2 en 3 om te zien of je daar blijft zitten. De tranen die weggeslikt worden want ondanks het verdriet van verliezen hebben ze ook allemaal een waanzinnig vermogen om te onderkennen dat anderen op dat moment beter waren. Maar die tranen… die snel afgeveegde tranen die tegen jouw wil toch vrijelijk stromen; dat doet zeer.
Maar wat maakt toch dat ik dit programma zo graag zie? Waarschijnlijk omdat ik kinderen zie die mogen zijn wat ze zijn in al hun eigenaardigheden. En natuurlijk raakt het iets in mij, wat ik herken in anders zijn als je jezelf bent. Want of het nu om talent gaat, om je geaardheid, om een handicap, je lijf: al die eigenaardigheden maken jou wie je bent. Wat mooi zou het zijn als ieder van ons, inclusief ikzelf, het vermogen zou hebben om blanco te zijn. Om vanuit een zuiver middelpunt een stap naar links of naar rechts te kunnen maken? Dan ben je een supermens.