We vieren vandaag de vrijheid. Onze mooie vrijheid. Een vrijheid om te zijn wie je bent en te kiezen met wie je dat bent. Ik woon en leef met mijn vrouw in een doorsnee wijk, in een doorsnee straat met doorsnee buren. En we wonen daar goed.
Marokko
Homo of lesbisch zijn in andere culturen is van een hele andere orde. Bij Pauw waren deze week Nassiri Belaraj en Souad Boumedien te gast. Een man, een vrouw. Geworsteld hebben zij met hun homo-zijn. Geworsteld met de consequenties die het heeft voor familierelaties. Het denken over zelfmoord om aan die pijn van verstoting te ontkomen. Nu zijn zij ambassadeurs van de Gaypride.
Coming-out
Het gesprek ging over coming-out. Souad moet erom lachen. ‘Typisch Nederlands’, zegt zij, ‘coming-out.’
Ik hoor haar iets zeggen over coming-in. Er wordt niet verder over gesproken maar bij mij blijft het hangen. Coming-in wil zeggen dat je eerst een wereld van veiligheid om je heen creëert, een wereld die jou neemt zoals je bent, een baan waardoor je zelfstandig kunt zijn, een huis waarin je kunt wonen en voorzichtige stapjes neemt op weg naar vertrouwen en liefde om je heen. Een kring van vrienden. Pas dan is er de coming-out naar de mensen die voor jou heel belangrijk zijn: familie, ouders, zussen en broers.
Moed
Ik kijk naar ze. Twee mooie mensen die een lange weg hebben afgelegd. Die nu open en trots op televisie vertellen over hun liefde en ik dacht alleen maar ‘wat moedig’. Was ik maar half zo moedig geweest in mijn leven.
De waarheid is dat er niet veel moed voor nodig was, voor mij. Dat mijn familie om me heen stond. Dat vrienden, vrienden bleven. En die enkele gek die mij naroept, al doet het soms pijn: het is niet mijn gek.
Dat is vrijheid. Laten we vieren en liefhebben.