Eénkindpolitiek: wreed en medogenloos

Op televisie was de IDVA-documentarie One Child Nation te zien. Een documentaire van Nanfu Wang, geboren tijdens de 35 jaar durende periode van de eenkindpolitiek in China. Hoe een volk geïndoctrineerd werd door kinderliedjes, opera’s en blije moeders.

Ik had er natuurlijk van gehoord en ik kon me iets voorstellen bij de onmacht van ouders bij de invoering van ‘eenkindpolitiek’. Maar bij lange na wist ik niet hoe vreselijk het eigenlijk was. Wij haalden onze schouders op en waren allang blij dat zoiets niet mogelijk zou zijn in ons land.

Nanfu Wang, haar naam was eigenlijk bedoeld voor een jongen want als je dan toch maar 1 kind mocht hebben, dan moest dat echt een jongen zijn, maakte deze documentaire. Voor het gezin van Nanfu die op het platteland woonde, werd een uitzondering gemaakt. Een tweede kind mocht, maar pas vijf jaar na de geboorte van Nanfu. Het broertje werd geboren. Nanfu heeft zich altijd geschaamd voor het feit dat zij een broertje had.

Gelaten lachend

Je ziet interviews met moeders die hun pasgeboren dochters in een mandje langs de weg legden in de hoop dat iemand het kind mee zou nemen. Meestal gebeurde dat niet. Deze kinderen werden in lijkzakjes bij het grofvuil gedumpt. ‘Wat konden we anders’, zeggen de moeders, de dorpshoofden, de kindplanningfunctionarissen en lachen een beetje. ‘We hadden geen keuze’.

Misschien is dat wel het hartverscheurendste om te zien: de enorme gelatenheid van iedereen. Niet zo gek als je ziet wat de Chinese regering aan middelen inzette om iedereen te laten inzien dat het hebben van slechts 1 kind een zegen was voor Vaderland en voor het gezin.

Een vroedvrouw weet niet hoeveel kinderen ze op de wereld heeft gezet. Wel weet ze hoeveel kinderen ze vermoord heeft die levend geboren werden. De rest van haar leven boet ze voor haar daden door alleen nog maar goed te doen maar ze weet niet of ze daarvoor tijd genoeg heeft. Zoveel kinderen heeft zij gedood.

Dansen en zingen

Op elke muur, op elk reclamezuil of poster, zie je zinnen en plaatjes staan over het hebben van 1 kind. Televisieprogamma’s gaan er over. Er zijn prijzen voor de beste kindplanfunctionarissen. Je ziet kinderen zingen over het mooie leven van enig kind zijn in een gezin. Je ziet moeders dansend de vreselijkste dingen zingen. Hele opera’s worden geschreven rond het thema. Musicals, reclame, boeken, luciferdoosjes: alles ging over 1 kind en het geluk.

Hoe later flink geld werd verdiend aan het ter adoptie aanbieden van Chinese kinderen is een volgend zwart hoofdstuk. Tweelingen die nooit tweeling konden zijn. Die zelf niet weten dat er ergens nog een kopie van hen rondloopt.

Moeders die als varkens vastgebonden op planken bij de sterilisatiekliniek worden afgeleverd.

Tegenwoordig mogen Chinese gezinnen twee kinderen hebben want dan zijn er ook nog genoeg mensen over om voor de ouderen te zorgen.

Tekstschrijvers herschrijven hun liedjes. ‘Wat kunnen we anders’.