Het was een fantastische dag en het duurde precies vijf uur. Best lang voor een fantastische dag maar wel zonde van die verloren andere uren die een dag telt.
Wat kreeg ik een complimenten! Van klanten, van vrienden, van netwerk-collega’s, het kon niet op. Mijn ego steeg boven zichzelf uit, zo hoog dat ik naar adem snakte.
Met drie doffe klappen op mijn hoofd lag ik even later met benen en armen omhoog, op de grond. Een mail van een klant die mij vriendelijk, correct en beleefd vertelde ‘er geen vertrouwen in te hebben’. Niet zo moeilijk om te begrijpen dat ‘er’ staat voor ‘mij’
Grappig hoe die hersens dan werken. ‘Kan gebeuren’, ‘hoort erbij’, ‘weer een les’,
Maar dat is het deel van de hersenen dat de gewenste antwoorden fabriceert terwijl het hele systeem daaronder volkomen in paniek is. Daaronder zijn meer stemmen, afkomstig van slachtoffer en aanvaller.
Stem 1: ‘zie je wel, ik kan wel ophouden’, ‘dit kom ik nooit te boven’ en schaamte.
Stem 2: ‘Nee, jij communiceert lekker’, ‘dat gaat ook niet via de mail’ en boosheid.
Het ontbrekende vertrouwen zat hem in een slechte communicatie, elkaar niet verstaan. De woorden stonden er maar we spraken in andere beelden. Het chagrijn duurde toch wel een dag en drukte veel mooie dingen naar de achtergrond. Maar heel langzaam vochten de positieve commentaren zich weer een weg naar voren, ellebogenwerk, dat wel.
Gisteren tijdens een training zegt de zeer succesvolle trainer dat er nu eenmaal altijd een percentage klanten is dat niet tevreden is. Bij haar waren dat er ongeveer 220 per jaar.
Omgerekend naar mijn klantenbestand, in vergelijking met dat van haar, komt het bij mij uit op ‘1’.
Wel flauw dat het net in december moet gebeuren.