Een wonder en dat is het

Zwager en ik zijn vandaag met Zus en Vriendin naar de ooglaserkliniek geweest waar zij beiden hun ogen hebben laten laseren. Je vraagt je af hoe dat gaat: als blinde ga je naar binnen, als ziende kom je er uit. Zoiets. Als ‘sta op en wandel’.
Het is druk in de kliniek. Een winkelachtige uitstraling heeft de ontvangstruimte, een ruime waar wel tien deuren op uit komen en uit elke deur komen om de minuut mensen die je wel of niet eerder hebt gezien. Er moet een enorme fabriek zijn achter al die deuren waar aan de lopende band wonderen verricht worden. Nieuwe woorden leer je ook. De flappendokter. Ongenegeerd heeft iedereen het over zijn of haar flapje laten doen. De brillenmens kijkt in bewondering naar de blotegezichtenmijnheer of -mevrouw die de behandeling al heeft doorstaan. Bemoedigend knikken deze mensen en beamen wat wij al dachten: het is een wonder. We zijn nu uren verder en ja, ze kunnen zien. De een iets beter dan de ander maar komt tijd komt raad. Als je de flappen hebt zou je gek zijn om daar niet iets mee te doen. Ik ga sparen.