Deze week is een vreemde week. Morgen zou mijn moeder haar 76ste verjaardag hebben gevierd. Twee jaar geleden is zij de nacht na haar verjaardag overleden. Tot onze grote verbijstering is zij in haar slaap weggegaan. Omdat haar geboortedag en sterftedag bijna dezelfde zijn vieren wij rond deze datum haar verjaardag en het feit dat zij ons moeder was met een etentje met het gezin. Iets dat wij jaarlijks hopen te herhalen. Mijn vader nemen we in gedachten mee.
Ik las, in het boek van Connie Palmen over de dood van Hans van Mierlo, een prachtige tekst, uitgesproken door de dochter van Hans van Mierlo tijdens zijn begrafenis.
Ze vertelt over een bankje bij een speelplaats. Als kind speel je daar en je weet je moeder op het bankje. Je holt er naar toe om het zand uit de zandbak te tonen. Je holt er naar toe als je per ongeluk een hap zand hebt genomen. Zij veegt je schoon, aait je bol.
Als je ouder wordt wil je niet dat je moeder daar nog zit. Je kan toch zeker zelf wel spelen. Maar toch, toch.. als er iets is, ben je blij dat je moeder daar stilletjes, iets afzijdig zit tot je zelf naar haar toekomt.
En dan het moment dat het bankje leeg is. Dat je je omdraait om je zere vinger te laten zien maar het bankje is leeg.
Ik herken dat. Het zijn vooral die totaal onbelangrijke momenten of beter gezegd, het zijn vooral die momenten die je als volwassen mens onbelangrijk zou moeten vinden. Je hebt je hoofd gestoten. Je baas heeft je een compliment gemaakt en verteld hoe blij ze met je zijn. Je hebt gewonnen. Je hebt verloren.
Op die momenten ren ik nog vaak naar het bankje en besef dan pas dat het bankje niet meer door haar bezet wordt.
Ik kan dramatisch doen en vertellen hoe leeg dat bankje is, maar dat is niet zo. Het bankje is niet leeg, er zitten andere mensen op. Lieve, betrokken mensen. Jong en oud. Er zijn er zelfs bij tegen wie ik kan zeggen dat ik pijn heb ergens, maakt niet uit. En in de schaduw van het bankje zit zij daar. Oplettend, observerend en liefdevol. Ik hoop dat er achter haar ook zo’n bankje staat.
9 reacties
Heel mooi Anja..
mooi An
Toevallig(?) vandaag met een vriendin van mijn moeder heerlijk herinneringen op mogen halen aan haar. En wat zeiden we tegen elkaar? “Ze zit bij ons aan tafel”….. Op haar bankje.
Het is moeilijk om de juiste woorden te vinden. Maar zo met elkaar je ouders herinneren en herdenken doen alleen hele liefhebbende kinderen uit een warm gezin.
Tranen van in mijn ogen. Heel herkenbaar. Zelfs voor iemand van wie iedereeen nog op de bank zit.
Maakt dat je het bewuster waardeert!
Het hele leven is wonderlijk.
Ik verloor op 19 Jan.
Mijn dochter en mijn zuster
En op 18 Jan mijn broer.
Herinneren doen we altijd, herdenken is prachtig.
Dat doe ik ook en jong je moeder verliezen is vreselijk.
Het kan altijd erger en beter.
Ik ken een vrouw van 70 die er niet aan moet denken dat haar moeder (94) komt te overlijden.
Prachtig!
Wonderlijk, ik lees dit op de dag dat mijn moeder 51 jaar geleden plotseling stierf (in een verkeersongeluk).
Wat verdeelt het leven het lot van mensen toch merkwaardig ongelijk. Ik had mijn moeder ook wel tot haar 74ste mee willen maken. Ze haalde het omgekeerde getal: 47. Dus geniet van de lange herinnering die je aan je moeder mag hebben.