Gisteravond heb ik op mijn mobiel het telefoonnummer van mijn moeder opgezocht. Heb er vijf minuten naar gestaard, het nummer herkend en herhaald in mijn hoofd. Hoe gewoon was het om dagelijks dat nummer te bellen? Ik ben nog net niet zover gegaan om het nummer in te drukken. Het idee dat een ander haar nummer nu heeft…
Vanmorgen in de tram zit naast me een groep jongens en meisjes. Ze praten over hun laatste schooldag. De dingen die ze gaan doen. De feestjes waar ze stomdronken waren. Een wee gevoel. Herkenning met een glimlach.
Ik loop vanuit het tramstation naar boven en hoor iemand fluiten. Een oude melodie. ‘Het dorp’. Ik zing in gedachten de laatste zinnen mee. ‘Ik was een kind, hoe kon ik weten, dat dat voorgoed voorbij zou gaan’.
1 reactie
Ik reed woensdag langs de straat waar ze woonde en kreeg weer een brok in mijn keel, net zoals ik dat vaak heb als ik een deel van de route rij richting verpleeghuis of het ziekenhuis zie waar zij overleed. Het missen wordt heftiger. Ik wil nog zoveel zeggen, nog zoveel vragen en zo graag nog één keer een dikke knuffel geven en zeggen dat ik echt wel van haar hield en hou. We moeten leren intenser van wat nu is te genieten, want voor je het weet is het er niet meer