Ze kijkt zorgelijk en zucht terwijl ze met haar doekje mijn bureau schoonmaakt. Haar normaal opgewekte gezicht straalt vandaag iets heel anders uit. Altijd in voor een praatje, is ze nu afwezig en in gedachten mijlenver weg.
‘Gaat het met je’, vraag ik.
‘Jawel’, zegt ze, ‘met mij gaat het wel goed maar ze zijn niet tevreden over de schoonmaak hier hoor ik net. Die jongen met die bril, die ken je toch, hij is vrij vandaag maar ze vinden dat hij het niet goed doet. Ze wilden hem bellen, dat íe toch moet komen vandaag maar ja, hij is vrij’.
‘Dat is vervelend’, zeg ik. Ik weet hoe erg ik vind als mensen niet tevreden zijn met het werk dat ik doe.
‘Weet je’, zegt ze, ‘ik doe ook mijn best, ik red het allemaal wel, maar die jongen ook. Laatst zeiden ze nog dat ze zo tevreden waren en nou ineens niet meer. Ze zijn aan het controleren, schijnt een zootje te zijn daar. Ik vind het zielig voor hem. We doen toch allemaal wat we kunnen, ja toch?’
Ze blijft de hele ochtend met een ongelukkig gevoel schoonmaken. Haar dikke voeten, in de sandalen geperst, dragen met moeite het gewicht. De oedeem, een gevolg van de bestraling die ze gehad heeft, herinnert haar elke dag aan het feit dat het leven geen feestje is. En vandaag al helemaal niet.