We liggen heerlijk bij het zwembad. Dan horen we het. Een rare stem, vreemde taal, vreemde klanken. Het gaat de hele middag door en na een paar uur concluderen we: de gek van Monte Estioril, de stad waar we verblijven. Het geluid verdwijnt weer. De volgende dag begint het weer, rond 12.00 uur en het is bijna al vertrouwd. Langgerekte uithalen: ‘iiiiiiiaaaaajajaja’ en dat achter elkaar. Soms in een melodie dat achter elkaar herhaalt wordt. Een vrouw? Een man, een kind? Maar waar dan?
Vandaag, vanaf het balkon, zie ik een stukje naar rechts, een jongen van een jaar of twaalf. Hij draagt een rood t-shirt en gooit elke keer een blad weg, een blad van een boom en hij maakt gelukzalige geluiden. Een verzorger staat naast hem en moedigt hem aan. Elke keer opnieuw pakt hij het verdorde blad op en gooit het omhoog. Zijn handen dwarrelen mee en zijn mond lacht: ‘iiiiiiaaaaahhhhhjajaja’.
Een jongetje dat duidelijk iets mankeert. Niet de gek van Monte Estiril maar een jongen in een rood t-shirt. Morgen zal hij er weer zijn en als ik hem hoor zal ik hem voor me zien.
Wetend dat hij weer even gelukkig is.
1 reactie
Kan je hem vragen wat Het Geluid is?