We hadden gisteravond een langverwachte VVE-bijeenkomst. De vereniging van eigenaren, en eigenaren, dat zijn we bijna van ons nieuwe appartement, had iets mee te delen.
Vriendin verheugde zich op deze avond. Ik probeerde het nog in goede banen te leiden. Eerder behaalde resultaten bieden helaas soms wel resultaten voor de toekomst. We vertrokken ruim op tijd naar het Jaagpad. De navigator vertelde ons dat we er bijna waren. Dat klopte. Aan de overkant van het water zagen we de herberg. Aan de overkant. We hebben er bijna een uur over gedaan om die overkant te bereiken.
Volle zaal
We glippen de volle zaal in waarbij Vriendin uit pure frustratie de hele menigte vertelt wat ons is overkomen. We worden gemaand stil te zijn. We luisteren naar allerlei issues rondom oplevering. Problemen, stremmingen, procedures, rechtszaken, regeltjes, gemeente, asbest, riolering, gas. De oplevering die uitgesteld wordt…
In de zaal komt het gemompel op gang. Oplevering uitgesteld. Hoe dan? Zonder koffie proberen Vriendin en ik het nieuws te verwerken. De technische commissie heeft in het donker foto’s genomen en bijna krijgen we alle zeshonderd foto’s te zien waarop dingen te zien zijn die niet horen of mogen of anders hadden gemoeten. Honderden uren heeft de commissie er in zitten en ik neem echt mijn petje er voor af maar ik weet ook dat wij, mensen, soms kunnen doorslaan in ons enthousiasme.
Stemmen
We moeten stemmen voor een aantal zaken en gelukkig zie ik geen tegensputterende handjes de lucht in gaan. We horen goedbedoelde adviezen uit alle richtingen aan die door net zo veel mensen weer worden tegengesproken.
We mogen naar huis. Waren we de laatste die binnenkwamen, we zijn de eersten die vertrekken. De oplevering uitgesteld houdt wel wat in. En de positieve nieuwsbrief van de aannemer een paar weken geleden blijkt gebakken lucht. Er wordt niet gehaald wat beloofd is. Maar officieel weten we nog niets. Het is maar een paar weken, maar toch…
Een moment van tevredenheid
We praten er niet over maar in ons hoofd spelen zich films af van hoe het verder zou kunnen gaan. Het genre van de film is onbekend. Ergens voelen we ook iets van opluchting, tevredenheid bijna. Soms zijn er dingen waar je zelf gewoon helemaal niets aan kan doen. Al ga je harder lopen, hoger vliegen, stiller zwijgen, het verandert niets aan de uitkomst.
En dat is best een fijn gevoel. Je kan niet anders dan het loslaten en je overgeven.
We gaan dozen vullen met spullen die we eventjes niet meer gaan zien.