Eén telefoontje en de wereld stopt met draaien

Mijn blog is al jaren mijn lust en mijn leven. Het schrijven, het delen, het laten lachen en huilen. Nooit is er een moment geweest dat ik iets niet kon of wilde delen. Tot nu. Tot deze derde poging waarin ik naar het scherm staar en niet weet hoe en waar te beginnen.

23 december belde mijn neuroloog mij op. Zij verwachtte niets te vinden op de scan, ik ook niet. Dus bijna grappend ondanks de pijn, neem ik op. Maar zodra zij gaat praten en ik nog gekke bekken trek naar Vriendin, zakt de grond weg onder mijn voeten. Slecht nieuws heeft zij. Inderdaad niets neurologisch gevonden maar dat was het goede gedeelte van het gesprek.

Verontrustend zegt ze, heel ernstig. Oncoloog. Ziekenhuis. Eigenlijk verbaast het me niet. Die pijn die alleen maar erger wordt, de pilletjes die maar niet helpen.

Vriendin huilt en ik staar voor me uit. Ik zit in een cocon waar ik amper doorheen kan kijken. Alsof iemand met een boomstam op mijn hoofd heeft geslagen. We zeggen flink tegen elkaar dat we nu nog niets echt weten, dat we het laten, in het hier en nu. Mooi gezegd maar ’s nachts vliegen alle gedachten door onze hoofden heen en klampen we ons aan elkaar vast. Vasthouden, dat helpt en nooit meer loslaten.

Ik kan het nog niet hardop zeggen. Alsof het dan niet waar is. Hele slechte dagen, veel pijn en een paniek die ik niet ken. Mijn lijf schreeuwt het uit en ik ben stil.

Op zoek naar een wonderpil die even alles van me afneemt, alsof..

Oudejaarsavond

We besluiten toch om oudejaarsavond bij mijn tweelingzus en zwager door te brengen. We zien wel hoe het loopt. We hebben een prachtige avond samen. Gewoon, normaal, een traan, een lach en heel veel liefde. Onze kamer puilt uit van de bloemen, kaarten. De lieve appjes en berichtjes helpen me enorm. De positieve gedachten heb ik nodig. Ik weet dat het niet te genezen is maar wat mogelijk is om verder te kunnen, verwelkom ik met alles wat ik in me heb.

Ik verlang naar honderdduizend armen die me vasthouden, wiegen. En armen die hetzelfde doen bij Vriendin. Dankbaar voor mijn fantastische familie en vrienden en niet te vergeten onze hele lieve buren aan weerskanten van ons appartement. Er wordt voor ons gekookt, we delen het verdriet, de buurman geeft bloemen af en we zwijgen. Wat een geluk dat we hier zijn gaan wonen.

Een regel per dag. Ik blijf schrijven want dat ben ik. Ik kan me zo voorstellen dat je hier niet op zit te wachten maar ik vrees dat het onderwerp van mijn ‘regel’ vast staat. Maar ik voel ook de behoefte om enorm de slappe lach te krijgen, slap te ouwehoeren en dronken te worden van hele goede champagne. Humor blijft ook mijn motor.