Je kunt goed tegen vernedering, want er komt een moment dat je Shiba het voor elkaar krijgt, je eruit te laten zien als de grootste idioot die op deze aardkloot rondloopt’.
Zomaar ergens te lezen op een site over de Shiba. En inmiddels zo herkenbaar. We wisten dat Shiba’s (over het algemeen) stronteigenwijs zijn, we wisten dat Shiba’s (over het algemeen) hun eigen goddelijke gang gaan en dat je ze beter (over het algemeen) niet los kan laten lopen.
Over het algemeen
Maar dat had geen betrekking op Ami. Best wel een beetje eigenwijs maar dat is nog leuk, vonden we. Maar over het algemeen konden wij in onze handen klappen met onze super hond. Maar de laatste tijd herkennen we in haar alles maar dan ook alles wat er over het soort geschreven staat.
Uitlaten
Uitlaten is zo iets. Willen wij een kant op, wil zij de andere kant op. Ze sputtert, trekt, gaat zitten om niet meer overeind te komen. In een bos laten we haar los, dat gaat een tijdje goed. Op de terugweg besluit zij een andere route te nemen en wacht zij keurig bij de afslag die haar keuze is. Niet de onze. ‘Doorlopen’ is het advies, ze volgt wel. We lopen door en gaan de hoek om. Kijken stiekem of er al enige beweging in de hond te bespeuren is. Niet. Ami zit nog steeds op het kruispunt te wachten. Wat te doen? We laten ons nog een keer zien en roepen dat we door gaan. ‘Kom’ zeggen we streng. Ami zit. We lopen weg. Na wat lange seconden kijk ik opnieuw. Ami weg. Hier komt dat moment van ‘de grootste idioot’ om de hoek kijken. Vier volwassenen lopen de weg terug die ze niet wilden.
Bruggetje
We slaan het pad in dat Ami eerder gekozen en genomen had. Mevrouw zit keurig te wachten voor het bruggetje dat we over moeten. Ze wist de weg, dus wat nu omlopen?
Gisteren laat ik haar los op het veld bij ons in de buurt. Ze gaat zitten. Te warm, vindt ze. Ik loop weg en wacht weer af met de stille hoop dat ze zal volgen. Haar blik is mijn kant opgericht, dat is al iets vind ik. Na vijf minuten zit ze er nog steeds zo stoïcijns bij als eerst. Behalve dat ze dan besluit er maar bij te gaan liggen. Een hondje te midden op een groot, groen grasveld, alenig (lijkt het). Het is haar best.
Ik strompel terug en ga naast haar liggen. Het is wel duidelijk.
Wij hebben haar nodig en niet andersom.
1 reactie
????